संदीपनकथा - अभंग ३४७५ ते ३४७९

३४७५.

आवंती क्षेत्रवासी । होते संदीपन ऋषी ॥१॥

कृष्ण बळिराम सुदामा । आले सदगुरुच्या ग्रामा ॥२॥

लोटांगण नमन करिती । कर जोडोनि तिष्ठती ॥३॥

स्वामी करा अंगीकार । आम्ही विद्यार्थी अनुचर ॥४॥

अनन्य भावें आलों शरण । एका विनवी जनार्दन ॥५॥

३४७६.

करिती सडा संमार्जन । आणि गोमूत्र जीवन ॥१॥

वस्त्रें पात्रें प्रक्षाळिती । गुरुसेवेंत सेविती ॥२॥

चौदा विद्या चौसष्ट कळा । शस्त्रास्त्र धनुर्विद्या सकळा ॥३॥

उपासना बीज मंत्र । आत्मज्ञान देव शास्त्र ॥४॥

गुरुसेवें सर्व प्राप्ती । एका जनार्दनीं विनंती ॥५॥

३४७७.

गुरुपत्नीं आज्ञापिलें । तिघे इंधनासी गेले ॥१॥

घोर क्रमिती कांतार । माथां बांधोनी काष्ठभार ॥२॥

रात्र झाली सुटला वारा । मेघ वर्षे मुसळधारा ॥३॥

म्हणे चपळा गारा रिचवती । तिघे थरथरां कांपती ॥४॥

म्हणे एक जनार्दनु । मग उदया आला भानु ॥५॥

३४७८.

कळला गुरुसी वृत्तान्त । आले वन धुंडाळीत ॥१॥

गुरु शिष्या हांका मारी । तिघे आले त्या अवसरीं ॥२॥

पोटासी धरुनी आणिलें घरां । उतरिला काष्ठभारा ॥३॥

मुख कुर्वाळुनी हातें । वर दिला सदगुरुनाथें ॥४॥

म्हणे मागा गुरुदक्षिणा । एका विनवी जनार्दना ॥५॥

३४७९.

मग बोले संदीपन । माझा पुत्र दे आणून ॥१॥

स्नान करितां अकस्मात । बुडाला तो सागरात ॥२॥

गोष्ट ऐकोनी रामकृष्ण । गेले समुद्रीं धाऊन ॥३॥

सिंधु पायासीं लागला । गुरुपुत्र पांचजन्यें नेला ॥४॥

शोधोनि वधियेला नित्य । गुरुपुत्र नाहीं तेथें ॥५॥

वधियला पांचजन्य । एका विनवी जनार्दन ॥६॥