मूर्तिभंजक

जगाचा गल्बला

जगात सोडुन

प्रेमाची मृणाल-

बंधने तोडून-

होता तो भ्रमिष्ट

भ्रमत एकला

नादात अगम्य

टाकीत पावला

वर्तले नवल

डोंगर-कपारी

गवसे प्रतिमा

संगमरवरी !

हर्षाचा उन्माद

आला त्या वेड्याला

घेऊन मूर्ति ती

बेहोष चालला,

आढळे पुढती

पहाड उभार

वेड्याच्या मनात

काही ये विचार

थांबवी आपुला

निरर्थ प्रवास

दिवसामागून

उलटे दिवस-

आणिक अखेरी

राबून अखण्ड

वेड्याने खोदले

मंदिर प्रचंड

चढवी कळस

घडवी आसन,

जाहली मंदिरी

मूर्त ती स्थापन !

नंतर सुरू हो

वेड्याचे पूजन

घुमते कड्यात

नर्तन गायन

रान अन् भोतीचे

स्फुंदते सकाळी

ठेवी हा वेलींना

ना फूल, ना कळी !

विचारी आश्चर्ये

तृणाला ओहळ

कोण हा हिरावी

रोजला ओंजळ ?

परन्तु मूर्त ती

बोलेना, हलेना,

वेड्याचे कौतुक

काहीही करीना !

सरले गायन

सरले नर्तन

चालले अखेरी

भीषण क्रंदन

पडून तिच्या त्या

सुन्दर पायाशी

ओरडे रडे तो

उपाशी तापाशी !

खुळाच ! कळे न

पाषाणापासून

अपेक्षा कशाची

उपेक्षेवाचून !

वैतागे, संतापे,

अखेरी क्रोधाने

मूर्तीच्या ठिकर्‍या

केल्या त्या भक्ताने !

रित्या त्या मंदिरी

आता तो दाराशी

बसतो शोधत

काहीसे आकाशी.

वाटेचे प्रवासी

मंदिरी येतात

आणिक शिल्पाची

थोरवी गातात.

पाहून परंतू

मोकळा गाभारा

पाषाणखंडांचा

आतला पसारा-

त्वेषाने बोलती

जाताना रसिक

असेल चांडाळ

हा मूर्तिभंजक !