परतफेड

अक्षर प्रभुदेसाई

हमीद आज विलक्षण उदास होता. पुण्यातून शिवनेरी मुंबईला कधी पोचते असे त्याला झाले होते. आयेशाने त्याच्या बरोबर ब्रेकअप केलं होतं, ते सुद्धा तो पुण्यात जॉब इंटरव्यूसाठी गेला असताना. त्याने तिला अनेक विनवण्या केल्या पण तिने काहीही ऐकले नाही. तिच्या मते तो अगदीच युजलेस होता. अगदी कामचुकार. इरफानचेसुद्धा तसेच मत होते. हमीद आयेशासाठी काहीच करत नाही असे तो सुद्धा म्हणायचा. हमीदने खूप विचार केला. त्याला जितके शक्य होते तितके तो करत होताच. आयेशावर त्याचे जीवापाड प्रेम होते. नोकरीची मुलाखत चांगली नाही गेली तरी अम्मीने सांगितलेल्या पुण्यातील दर्ग्यावर जाऊन त्याने प्रार्थना सुद्धा केली होती. सुरक्षेच्या कारणास्तव खरे तर ते त्याच्या बॅगसोबत त्याला आत सोडायला कोणीच तयार नव्हते, शेवटी एका फकिराने त्याची बॅग पाहायचे वचन दिले. बॅग त्याच्याकडे सोडून हमीद आत जाऊन प्रार्थना करून आला. फोनवर ही गोष्ट त्याने इरफानला सहज सांगितली तेव्हा इरफानने त्याला खूप काही ऐकवले.     

हमीद चिंताग्रस्त होऊन शिवनेरीतून उतरला. नंतर त्याने लोकल पकडली आणि शेवटी पैसे वाचवण्यासाठी रिक्षा सोडून तो चालत गेला. इरफान, हमीद आणि आयेशा एकाच गावांतून मुंबईत आली होती. त्याची घरची परिस्थिती गरीब आणि मुंबई सारख्या शहरांत कोणीच ओळखीचे नव्हते म्हणून त्यांनी शेवटी एकाच फ्लॅट मध्ये रहायचा निर्णय घेतला. एका बेडरूम मध्ये आयेशा आणि हमीद तर दुसरा बेडरूम इरफानचा होता. आयेशा आता रागाने फ्लॅट सोडून जाणार होती. तिची नोकरी एका हॉटेलमध्ये रिसेप्शनिस्ट म्हणून होती. तर इरफान सॉफ्टवेअर कंपनीत कामाला होता.

हमीदने रूमवर येतांच सर्वप्रथम आयेशा आहे का हे पाहिले. तिचे सामान तिथेच होते, पण ती रूममध्ये नव्हती. तिची असंख्य सँडल्स, मेकअपचे सामान, कपडे सगळीकडे विखरले होते. हमीदने आपली बॅग जमिनीवर ठेवली आणि ती उघडायचा प्रयत्न केला. बॅग उघडतांच त्याची भयाने बोबडी वळली. बॅगमधील दृश्य पाहून तो थर थर कापू लागला. बॅग मध्ये एक माणूस होता. ज्या बॅगमध्ये लॅपटॉप आणि कपडे ठेवले होते.  त्या २ फुटांच्या बॅगमध्ये सलवार घातलेला एक माणूस अतिशय अमानुषपणे कोंबला गेला होता. त्याचा चेहरा एका कोपऱ्यांत होता तर दोन्हीं पावले वाकडी तिकडी होऊन चेहऱ्याच्या बाजूला होती. पोट आणि पाठीचा कणा कुठे होता हे बघवत सुद्धा नव्हते. आणि जिथे माणसाचे पाय असायला हवे होते तिथे त्याचे हाथ होते. म्हणजे एखाद्या प्लास्टिकच्या बाहुलीला कुणी बळजबरीने मोडून तोडून बॅगमध्ये कोंबले तर कसे वाटेल तसे ते वाटत होते. ६० किलोच्या ह्या माणसाला बॅग मधून ओढून आणताना आपल्याला वजन कसे बरे जाणवले नाही ? हमीदने विचार केला.

हा अमानुषपणा आहे की आणखी काही ? तो विचार करत होता. मानवी शरीर इतके मोडले तर कुठून तरी रक्त यायला पाहिजे पण इथे रक्त कुठेच दिसत नव्हते. चित्रपटात कधी कधी स्पेशल इफेक्ट साठी अश्या प्रकारच्या हुबेहूब मानवी दिसणाऱ्या बाहुल्या तयार करतात हे हमीदला ठाऊक होते. हे असेच काही नसेल ना ? त्याने विचार केला. हळूहळू त्याच्या हृदयाची धकधक कमी झाली. त्याने हळूच आपला हात पुढे नेला आणि त्या चेहऱ्याला हात लावून ती बाहुली आहे का  असे पाहण्याचा प्रयत्न केला. पण त्याच वेळी त्या चेहऱ्याने वळून हमीदकडे पहिले. हमीदच्या तोंडातून किंचाळी सुटली. हमीद घाबरून काही फूट दूर जाऊन पडला. हमीदच्या भयग्रस्त चेहऱ्याने  बॅगमधील माणूस सुद्धा घाबरला आणि त्याने सुद्धा बोंब सुरु केली. काही क्षण दोघेही एकमेकाला पाहून किंचाळत होते. बाजूच्या खोलीत कदाचित इरफान नसावा नाहीतर तो हा गोंधळ ऐकून नक्कीच आत आला असता. काही क्षणाने हमीदची भीती थोडी कमी झाली. बॅगमधील माणूस धड उर्दू, धड पारसी सारख्या भाषेतून कधी बडबडत होता.

"साहेब .. मी डॉक्टर ला बोलावू का ? " त्याने त्या बॅगमधील माणसाला विचारले. "नाही नाही नको काही फायदा नाही. ह्याआधी मी ह्यापेक्षा छोट्या बॅगमध्ये होतो, मला इथे कुणी आणले ? आणि तू कोण आहेस ? " त्या बॅग मधील व्यक्तीने स्पष्ट मराठीत विचारले.

"तुम्ही माझ्या बॅगमध्ये कसे आला आणि तुम्हाला वेदना होत आहे का ? "

"तुमची हाडे मोडली असतील. मदत नाही मिळाली तर तुम्ही मरू शकता ", हमीदला काय बोलावे सुचत नव्हते त्यामुळे तो जो विचार मनात आला तो बोलून दाखवत होता.

"नाही नाही. तू माझी मदत करू शकशील असे वाटत नाही. हो मला वेदना होत आहेत पण मला त्याची सवय आहे. एक काम कर ... माझा हात पकड आणि मला हळूच बॅग मधून बाहेर काढायचा प्रयत्न कर. पाहू काय होते ते", बॅगमधील माणूस बोलला.

हमीदला खरे तर त्याला पुन्हा हात लावायला भीती वाटत होती. पण तरीही त्याने अवसान गोळा करून त्या माणसाचा हात पकडला.  हात ओढायचा प्रयत्न केला. पण ज्या प्रमाणे खिश्यांत एअरफोन्स गुंततात त्याप्रमाणे ह्या माणसाचे अवयव गुंतले होते. हात येत नाही म्हटल्यावर हमीदने त्याचे पाऊल पकडले आणि ते चेहऱ्यापासून दूर ओढले. आंतून काही तरी तुटल्याचा आवाज आला आणि तो माणूस वेदनेने पुंन्हा ओरडला. पण ह्यावेळी एक नवल घडले. त्याच्या तोंडातून एक सोन्याची अशर्फी वेगाने बाहेर आली आणि हमीदच्या नाकावर आदळली. हमीदला आधी वाटले की तो माणसाचे काही  हाड तुटून उसळले असावे पण ती अशर्फी होती. हमीदने ती अशर्फी उचलली. बॅगमधील माणूस थोडा ओशाळला होता.

"मला जेंव्हा जेंव्हा वेदना होते तेंव्हा माझ्या तोंडातून अश्याच प्रकारे अश्रफया येतात. मला माफ कर." त्या माणसाने खिन्नपणे म्हटले. हमीदने हातातील सोन्याची अशर्फी न्याहाळून पहिली. ती अतिशय जुनी वाटत होती. त्यावर पारसी भाषेंतून काही लिहिले होते. त्याचा आपल्या डोळ्यांवर अजिबात विश्वास बसत नव्हता. अम्मी कडून त्याने अनेकदा अश्या अजब कथा ऐकल्या होत्या पण असे काही प्रत्यक्षांत घडेल हे अजिबात त्याला वाटले नव्हते.

"मी तुम्हाला कशी मदत करू शकतो ?" त्याने त्या बॅगमधील माणसाला विचारले.

"तू काही करू शकशील असे वाटत नाही. मला ह्याच बॅगमध्ये आता कायम राहावे लागेल", त्याने उत्तर दिले. त्याच्या चेहऱ्यावरचा उदासीन भाव पाहून हमीदला त्याची अतिशय दया आली.

"आम्ही ही बॅग चाकूने कापली तर ? ", त्याने विचारले.

"चाकू कुठे आहे ? ", त्या माणसाने विचारले.

हमीदकडे काहीच धारदार हत्यार नव्हते.

"मी उद्या काही तरी आणतो", त्याने त्या माणसाला सांगितले.

"ठीक आहे, तर मला तू सध्या असाच बंद करून ठेव, मी काही कुठं जात नाही", त्याने सांगितले.

हमीदची झोप उडाली होती. त्याने बॅग बंद केली आणि कोपऱ्यांत व्यवस्थित आडवी ठेवली. तो आत असा कसा झोपू शकतो. हमीदला आश्चर्य वाटत होते. पण आज सगळ्याच घटना अघटित होत्या.

त्याने खिशांतील अशर्फी पुन्हा बाहेर काढून न्याहाळली. इरफानच्या खोलीवर तो आहे का?  हे पाहायला तो आत गेला पण इरफानचा काहीच पत्ता नव्हता. त्याच्या टेबलवर आयेशाची पर्स होती. आयेशा कदाचित विसरून गेली असावी, ती पर्स हमीदने पुन्हा आपल्या खोलीवर आणून ठेवली.

विचार करता करता हमीदचा डोळा लागला. सकाळ झाली तरी आयेशा किंवा इरफान फ्लॅटवर आले नव्हते. हमीदने चहा केला, बॅगमधील माणसाला सुद्धा चहा वगैरे लागत असेल का ? त्याने विचार केला. पण चहा पिला तर तो माणूस लघुशंका किंवा इतर विधी कसा करेल ? त्याला विचार सुद्धा करवेना.

दादर स्टेशनजवळ बगदाद ज्वेलर्स आहेत जिथे हमीदचा जुना मित्र काम करत होता. हमीद सरळ तिथे गेला. त्याने आपली अशर्फी तिथे सोनाराला दाखवली. सोनाराने संशयास्पद नजरेने हमीदकडे पहिले. "हो फार जुनी आहे, आमच्या पूर्वजाला अकबर बादशहांनी दिली होती. आर्थिक अडचण असल्याने अम्मीने विकायला काढली आहे. आणखीन २ सुद्धा आहेत पण सध्या त्या विकायच्या नाहीत" हमीदने थाप ठोकली.

"हम्म .. ठीक आहे पण पुरावा नसेल तर फक्त रोख व्यवहार करेन, जास्तीत जास्त मी ८००० रुपये देऊ शकतो." त्या गलेलठ्ठ सोनाराने हमीदला सांगितले. ही  किंमत फारच कमी आहे हे हमीदला ठाऊक होते पण त्याच्या ओळखीचा हा एकमेव मुस्लिम सोनार होता.  इतर सोनाराकडे गेल्यास ते सुद्धा हमीदला संशयास्पद नजरेने पाहणार नाहीत ह्याची शाश्वती नव्हती. "ठीक आहे साहेब, पण किमान १० दिवस दिलेत तर मी पुन्हा १०,००० देऊन हीच खानदानी अशर्फी परत घेऊन जाईन" हमीदने पुन्हा खोटेच सांगितले. "डील" असे म्हणत सोनाराने गल्ल्यातून २ हजारांच्या ४ नोटा मोजत हमीदच्या हातावर ठेवल्या.

हमीद पुन्हा आपल्या बिल्डिंगकडे पोहचला तेंव्हा खाली इरफान चहाच्या ठेल्यावर चहा घेत होता. हमीदने त्याला दुरूनच हात दाखवला. इरफानने त्याला जवळ बोलावले. हमीदने त्याला आलिंगन दिले आणि नंतर दबक्या आवाजांत त्याला अशर्फीबद्दल सांगितले. अर्थांत बॅग मधील माणूस हा विषय मात्र त्याने गुप्त ठेवला. आपल्याला एक अशर्फी जुन्या बॅग मध्ये सापडली आणि आपण ती ८००० रुपयांत विकली इतकेच त्याने कथन केले.

"हा ... मी हीच अशर्फी किमान २०,००० रुपयांना विकली असती हमीद. तुला ना असेच काहीही गट्स नाही त्यामुळे नेहमीच तुला लोक गंडवतात. म्हणूनच आयेशा तुला सोडून जात आहे. be a man", इरफान ने त्याला पुन्हा ऐकवले. हमीदला सुद्धा ते बरोबर वाटले. आपण इरफानप्रमाणे कूल असतो तर कदाचित आयेशा सुद्धा मला सोडून गेली नसती.

"काल तू कुठे होतास ? आणि आयेशा कुठे होती ?", त्याने प्रश्न केला. इरफान थोडा गडबडला, "अरे मी पिक्चर पाहायला गेलो होतो लेट शो. आणि नंतर तिथून सूर्याच्या घरी गेलो. आयेशा ठाऊक नाही, तिने दुसरी खोली पहिली आहे म्हणे"

इरफान आणि हमीद चहा घेऊन परतले. लिफ्टमधून वर येऊन ते आपल्या फ्लॅट चा दरवाजा उघडणार इतक्यांत .. आतून भेदरलेली आयेशा बाहेर आली आणि धाडकरून इरफान आणि हमीदवर आदळली. ती इतकी भेदरलेली होती की इरफान आणि हमीदसुद्धा घाबरले.

"हमीद ... हमीद ... तू युसलेस आहेस हे ठाऊक होते पण तू खुनी आहेस ? हे मला ठाऊक नव्हते . मी पोलिसांना बोलावून आणेन" असे म्हणून ती पळणार इतक्यांत इरफानने तिला पकडले आणि कुणी काही पाहण्याच्या आत तिला फ्लॅट मध्ये ओढून नेले. हमीद, इरफान आणि आयेशा आत आले आणि इरफानने दरवाजाला कडी लावली. आयेशा थर  थर  कापत होती.

"कुठे खून आहे ?", इरफानने तिला विचारले. तिने त्याचा हात पकडून बेडरूममध्ये नेले. तिथे कोपऱ्यांत बॅग होती. बॅग बंद असली तरी एके ठिकाणी चेन मधून एक मानवी हाताची ३ बोटें बाहेर आली होती. इरफानने चमकून हमीदकडे पहिले.

"अरे खून बिन काही नाही. हे प्रकरण वेगळे आहे", त्याने बॅगची चेन उघडली आणि सगळा  प्रकार दाखवला. आधीच्या एपिसोडप्रमाणेच पुन्हा बॅगमधील माणूस, आयेशा आणि इरफान सर्वानीच किंचाळ्या मारल्या. ३-४ मिनिटांनी सर्वजण आपल्या शुद्धीवर आले.

"हा जिन्न असावा. ह्यानेच अशर्फी दिली का तुला ? " इरफानने विचारले.

"त्याचा तोंडातून अशर्फी उसळली. मी त्याला बाहेर काढायचा प्रयत्न केला आणि त्याला प्रचंड वेदना झाली आणि त्याला म्हणे वेदना झाली कि त्याच्या तोंडातून सोन्याच्या अशार्फिया बाहेर पडतात", हमीदने आपल्याला जे समजले ते सांगितले.

"पण हे बरोबर नाही, आपण पोलिसांना बोलवायला पाहिजे" आयेशा बोलली.

"हो पण पोलीस आपल्यालाच आत टाकतील. हा प्रकट काही तरी अतींद्रिय आहे", हमीद आणि आयेशा वाद घालू लागली. दोघांचे भांडण सुरु झाले. तो वाद चालू असतानाच इरफान मात्र सरळ बॅगजवळ गेला आणि त्याने त्या जिन्नचा पाय पकडून त्याला बाहेर खेचले.अख्खी बॅगवर आली पण पाय काही हलला नाही आणि ह्या वेळी जिन्न पुंन्हा कळवळला आणि तोंडातून ५-६ सोन्याची नाणी बाहेर पडली. जिन्न घामाघूम झाला. नाण्यांचा आवाज ऐकून आयेशाचे डोळे विस्फारले. ती वाद विसरून नाणी गोळा करायला लागली.     हमीदसुद्धा आश्चर्य चकित झाला. इरफानने नंतर जवळ असलेली हमीदची क्रिकेटची बॅट उचलली आणि दणादण चार पांच फटके जिन्नच्या तोंडावर मारले. जिन्न आणखीन ओरडला आणि ह्यावेळी त्याच्या तोंडातून २०-३० नाणी बाहेर पडली. पण हमीदला मात्र फार दुःख झाले. "इरफान, नाणी मिळतात म्हणून इतके अमानुष मारणे बरोबर नाही. तो मेला तर ?" त्याने इरफानला अडवायचा प्रयत्न केला.

"अरे बॅगमध्ये असा पडून असलेला माणूस मरू शकतो काय ? आणि नाहीतरी आम्ही काय करू शकतो ? ", इरफानने म्हटले.

 "तरी सुद्धा , दुसऱ्या जीवावर इतके क्रौर्य दाखवणे मला तरी बरोबर वाटत नाही", हमीदने त्याला म्हटले.

"एक काम करू, २४ तास आपण त्याला इथे ठेवू आणि त्याला बॅग मधून बाहेर काढायचा प्रयत्न करू आणि नंतर सुद्धा जर तो बाहेर आला नाही तर त्याला आपण मशिदीत जाऊन ठेवून येऊ" हमीदने आपले प्रपोजल मांडले. कुठेतरी हृदयांत ह्या सर्व नाण्यांवर आपला एकट्याचाच अधिकार आहे आणि इरफान आणि आयेशा उगाच इथे आपला स्वार्थ पाहत आहेत असे हमीद ला वाटत होते.

" ओके डन " इरफान ने आपला हात हमीदच्या हातावर ठेवला. आयेशाने सुद्धा आपला हाथ त्याच्या हातावर ठेवला. मार खाऊन विव्हळणाऱ्या जिन्नच्या चेहऱ्यावरसुद्धा भले मोठे स्मितहास्य आले होते. तो पुन्हा काही तरी पारसीतून बरळू लागला.

पुढील ४-५ तास आयेशा आणि इरफानने त्या जिन्नवर अनन्वित अत्याचार केले आणि परिणाम स्वरूप हजारो सोन्याची नाणी उत्पन्न केली. इरफानने गॅसवर पाणी गरम करून ते जिन्नवर ओतले, नंतर तेल गरम करून ओतले. आयेशाने पक्कड घेऊन जिन्नच्या हातांची बोटे छिन्न विच्छिन्न केली. ह्या सर्वांच्या दरम्यान जिन्न त्याच्याशी संभाषण करण्याचा प्रयत्न करत होता, पण त्यांनी त्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष केले.  काही वेळाने खूप मार खाऊन त्याच्या मनाचे संतुलन बिघडले आणि तो त्यांना आपल्याला त्रास देण्याचे इतर उपाय सुचवू लागला. त्या फ्लॅटमध्ये अनेक नाणी गोळा झाली होती.     आता ही  नाणी ठेवण्यासाठी बॅग हवी  होती. हमीदने बाहेर जाऊन बॅग्स विकत घ्यायचे ठरवले तर इरफानने आपल्या कॉन्टॅक्टसना वापरून काही नाणी विकून पैसे घ्यायचे ठरवले. आयेशाला मॉल मध्ये जाऊन शॉपिंग करायचे होते. सुमारे १० नाणी इरफानने विकून सुमारे १ लाख रुपये रोख घेतले. काही पैसे त्याने हमीदला देऊन काही बॅग्स आणि कुलूप आणायला सांगितले तर आयेशा आपले पैसे घेऊन मॉलमध्ये गेली. हमीदने बाजारांत जाऊन ६ मोठी बॅग्स आणि ६ कुलुपे विकत घेतली. त्यांत हार्डवेअर शॉपमध्ये जाऊन त्याने एक इलेक्ट्रिक करवत सुद्धा घेतली. त्याला बॅग कापून पाहायची होती.

तो घरी आला तेंव्हा इरफानची बाईक खाली होती त्यावरून तो रूमवर होता हे त्याला समजले. तो वर जाऊन त्याने फ्लॅटची किल्ली वापरून दार उघडले. आंतून काही धडपडल्याचा आवाज येत होताच. आत तो आपल्या रूमवर पोहचला तर तिथे वेगळेच दृश्य होते. त्याच्या बेडवर आयेशा पडली होती आणि मादक नजरेने ती हमीदकडे पाहत होती. तिच्या गोऱ्यापान शरीरावर फक्त तिची ब्रा होती आणि तिच्या जीन्स चे बटन सोडले गेले होते. "ये ना ... " तिने त्याला हाक मारली. हमीदने आजूबाजूला पाहिले.  जिन्नची बॅग तिथेच कोपऱ्यांत होती आणि त्यावर चादर टाकली गेली होती. रक्तात माखलेली सोन्याची नाणी सर्वत्र विखुरलेली होती. तो तिच्याजवळ आला पण तिथे इरफानचे बूट होते त्यांना अडखळून तो पडला.     आयेशा पटकन  उठली आणि तिने आपले टॉप पुंन्हा परिधान केले. "इरफान .. हमीद आला आहे" तिने ओरडून इरफानला हाक दिली आणि इरफान धावत त्यांच्या रूममध्ये आला. आपल्या वेंधळेपणामुळे आपल्या प्रणयाचा प्रसंग चुकला असे वाटून हमीदला राग आला.

एव्हाना रात्र झाली होती. रात्रीची विश्रांती तरी घेतील असे हमीदला वाटले होते पण इरफानने आता आपली नवीन शस्त्रें निर्माण केली होती. विजेची तार जिन्न च्या नाकांत घुसवली आणि त्याला जोरदार विजेचा झटका दिला आणि शेकडो नाणी त्याच्या तोंडातून भडाभडा बाहेर आली. रात्रभर विजेचे झटके, उकळते तेल, हातोडी, असे प्रकार सुरूच होते, जिन्नसुद्धा ह्या सर्व छळाने थोडा थोडा दमत होता. त्याचं नाकातोंडातून रक्त येत होते. आयेशाने पक्कड घेऊन त्याचे दांत उपटायला सुरवात केली होती. प्रत्येक दाताबरोबर त्याच्या तोंडातून किमान ५०० तरी नाणी बाहेर पडली होती. हमीदने अजूनपर्यंत ४ बॅग्स नाण्यांनी काठोकाठ भरली होती. सोने प्रचंड जड असते त्यामुळे एकदा बॅग भरली की ती हलविणे अजिबात शक्य नव्हते. सकाळी ११ वाजता २४ तास पूर्ण होत होते. त्यामुळे तेंव्हापर्यंत सर्व ६ बॅग्स भरण्याची चढाओढ सुरु होती. जिन्नचे ३२ दांत उपटले गेले होते आणि त्यांतून वाहणारे रक्त सगळीकडे पसरले होते. इरफान आता खिळे घेऊन आला होता आणि जिन्न च्या शरीरावर खिळे ठोकत होता. आयेशा रक्त साफ करत होती.

"इरफान .... शेवटचा प्रयोग मला करायचा आहे", हमीदने त्याला म्हटले आणि आपल्या बॉक्स मधून त्याने इलेकट्रीक करवत बाहेर काढली.

"वाव ... हे आधी दाखवायचे ना", इरफानने आनंदाने म्हटले.

"हे त्याला त्रास देण्यासाठी नाही. ते बॅग फाडून त्याला यातून बाहेर काढायला मिळेल का हे पाहण्यासाठी आहे.", हमीदने आपला विचार स्पष्ट केला.

"आर यु क्रेझी ?", आयेशा त्याच्यावर खेकसली.

"ह्याला कश्याला बाहेर काढायचे ? हा आमच्यासाठी सोन्याची अंडी देणारी कोंबडी आहे ", तिने त्या दोघांना म्हटले.  

इरफानसुद्धा तिच्याबरोबर सहमत होता असे वाटत होते.

"नो वे", हमीद ने मुंडी हलवली. झाला तो अत्याचार पुरे झाला आता असे त्याला वाटत होते. त्याने आयेशाचा हात झटकला आणि बॅगवर इलेक्ट्रिक करवतीने कापायचा प्रयत्न केला. पण आयेशाने त्याच वेळी तिथे पडलेली हातोडी उचलली आणि रागाच्या भरात हमीदच्या डोकावर मारली. त्या जबरदस्त प्रहाराने हमीदच्या डोळ्यापुढे काही क्षण काजवे आले नंतर प्रचंड वेदना झाल्या आणि काही क्षणांनी तो कोसळला. त्याची कवटी फुटली होती आणि त्यातून भळाभळा रक्त वाहत होते.

"तू असाच घाबरट आहे. म्हणूनच मी आणि इरफान आता एकत्र राहू. मागील कित्येक महिने आमचे प्रकरण चालू आहे. तुला कसे जीवनातून हाकलावे हेच आम्ही प्लॅन करत होतो. पण आता तू मरत आहेस तर मी हे तुला सांगते" ती त्याच्या बंद होणाऱ्या डोळ्याकडे पाहत बोलत होती पण हमीदचे डोळे बंद होत होते.

इतक्यात हमीदला हसण्याचा आवाज आला. हमीद जिथे पडला होता तेथून त्याला बॅग किंवा जिन्न दिसत नसला तरी बॅग मधून धूर येत आहे असे स्पष्ट दिसत होते. त्या धुरांतून जिन्न हसत होता. त्याचे हे नवीन हास्य आनंदाचे हास्य होते असे वाटत होते पण हमीद पुढचे काही पाहू शकला नाही कारण त्याची शुद्ध हरपली होती. हमीदचे डोळे उघडले तेंव्हा तो मुंबईतील सर्वांत महागड्या ब्रीच कँडी हॉस्पिटल मध्ये होता. त्याचे डोळे उघडताचं नर्स आनंदाने त्याच्या पुढे आली. "काँग्रट्स सर" तिने त्याचे अभिनंदन केले.

"आपणाला कदाचित आठवत नसेल पण आपला पाय घसरून आपण जिन्यावरून पडलात आणि आपले डोके आदळले. आपण एक दिवस बेशुद्ध होतात.  पण आपले अंकल आपल्या बेड शेजारी बसून होते. काही तास आधीच ते बाहेर गेलेत. सुदैवाने डोक्याला काहीही मोठी इजा झाली नाही आणि आपण आजच घरी जाऊ शकाल ", नर्सने त्याला सांगितले. हमीदने आपल्या डोक्याला हात लावला, तिथे काहीही जखम वगैरे नव्हती. त्याच्या बेड शेजारी दुर्मिळ अश्या पर्शिअन गुलाबांचा बुके होता. त्यावर नोट होती.

"To Dear Hamid, From the man in the bag. A promise must be kept. A favour must be returned. If you ever need anything just remember me. I will be there. "

हमीद घरी आला तेंव्हा त्याचा फ्लॅट पूर्णपणे साफ होता. कुठेही रक्त नव्हतेच पण आयेशा किंवा इरफान सुद्धा नव्हते. त्यांचे कुठलेही सामान किंवा साधी खूण सुद्धा नव्हती.

४ बॅगमध्ये सोन्याच्या अश्रफया होत्या आणि २ बॅग्स गायब होत्या.

*****