अभंग १३ ते १५

१३.
नम्रतेविण योग्यता मिरविती । ते केबीं पावती ब्रम्हासुख ॥१॥
लटिकें नेत्र लावूनि ध्यान पैं करिती । ते केवीं पावती केशवातें ॥२॥
एक संत म्हणविती नग्न पैं हिंडती । अंतरींची स्थिति खडबड ॥३॥
झालेपणाचे गुण दिसताती सगुण । वस्तु ते आपण होऊनि ठेली ॥४॥
सागरीं गंगा मिळोनि गेली जैसी । परतोनि तियेसी नाम नाहीं ॥५॥
नामयाची जनी निर्गुणीं बोधिली । ठेवा जो लाधली पांडुरंग ॥६॥
१४.
शब्दाचें ब्रम्हा लौकिकी हो दिसे । जैसे ते फांसे मइंदांचे ॥१॥
ज्ञानी तो कोण विज्ञानी तो कोण । दोहींचा आपण साक्षभूत ॥२॥
स्वयें सुखें धाला आपणातें विसरला । तो योगि राहिला नाहीं येथें ॥३॥
नामयाची जनी सागरीं मिळाली । परतोनि मुळीं केवीं जाय ॥४॥
१५.
अखंडित ध्यानीं । पांडुरंग जपे वाणी ॥१॥
पांडुरंग नाम जपे । हेंचि माझें महा तप ॥२॥
ऐसें आलें प्रत्ययासी । सहज तेणें तत्त्वमसी ॥३॥
पावलिया हो स्वपद । सहज विराला तो शब्द ॥४॥
संदेह अवघाचि फिरला । जनी म्हणे उदयो झाला ॥५॥