विठ्ठलभावभक्तिफल - अभंग २१३३ ते २१५०
२१३३
भक्ताचिया काजा । उभा पंढरीचा राजा ॥१॥
घेऊनियां परिवार । उभा तिष्ठे निरंतर ॥२॥
शोभे गोपाळांची मांदी । रूक्मिणी सत्यभामा आदि ॥३॥
शोभे पुढें भीवरा नीर । भक्त करती जयजयकार ॥४॥
एका जनार्दनीं ध्यान । चिमणें रूप गोजिरें ठाण ॥५॥
२१३४
देव भुलला भावासी । सांडोनियां वैकुंठासी ॥१॥
उघडा आला पंढरपुरा । तो परात्पर सोइरा ॥२॥
पाहूनियां पुंडलिका । भुलला तयाच्या कौतुका ॥३॥
उभा राहिला विटेवरी । एका जनार्दनीं हरी ॥४॥
२१३५
भावाचेनी भक्ति थोर । भावें तुटे वेरझार ॥१॥
भावें अंकित देव भक्तांचा । वेदशास्त्रा बोले वाचा ॥२॥
भावें गुरुशिष्य दोन्हीं । भावयुक्त सर्व गुणीं ॥३॥
भावें जालें भक्तिपंथ । भावें पुरे मनोरथ ॥४॥
एका जनार्दनीं भाव । भावें दिसे देहीं देव ॥५॥
२१३६
भावाचिये बळे होऊनि लहान । आपुलें थोरपण विसरला ॥१॥
न म्हणे यातिकुळ तें सुशीळ । उत्तम चांडाळ हो कां कोण्ही ॥२॥
अट्टाहास्यें करितां नामाचा उच्चार । उतरी पैलपार भवनदीचा ॥३॥
एका जनार्दनीं भक्तांची आवडी । घालीतसे उडी वैकुंठाहुनी ॥४॥
२१३७
जीवभाव जेणें अर्पियला देवा । तयाची ते सेवा देव करी ॥१॥
न म्हणे नीच अथवा उंचपण । भावासी कारण मुख्य देवा ॥२॥
देव भावासाठीं लागे पाठोपाठीं । एका जनार्दनीं भेटी देतो देव ॥३॥
२१३८
चरणामृत देव स्वादला । वटपत्रीं तो बाळ जाला ॥१॥
अभिन्नव भक्ति नेली गोडी । चुरचुरा पावो चोखी आवडी ॥२॥
भक्तिरसाची लागली गोडी । तोंडीचा अंगुष्ठ बाहेर न काढी ॥३॥
एका जनार्दनीं सांगतों भावो । आपुली गोडी आपण घ्यावी ॥४॥
२१३९
एका भावासाठीं । देव धांवे उठाउठी ॥१॥
पोहे सुदामदेवाचे । भक्षी आवडीनें साचे ॥२॥
खाऊनियां भाजी पान । दिधलें भोजन ऋषींसी ॥३॥
आवडीनें कण्या खाय । प्रेम न समाय अंतरीं ॥४॥
गौळियांचें उच्छिष्ट खाये । एका जनार्दनीं धाये ॥५॥
२१४०
प्रेमें भक्तांची आवडी । म्हणोनियां धूतो घोडी ॥१॥
ऐसा प्रेमाचा भुकेला । सेवक जाहला बळीद्वारीं ॥२॥
उच्छिष्ट फळें भिल्लणींची । खायें सांची आवडीनें ॥३॥
एका जनार्दनीं उदार । तो हा सर्वेश्वर विटेवरी ॥४॥
२१४१
राम भावाचा भुकेला । सांडोनी दुर्योधनसदनाला ॥१॥
विदुर गृहाप्रति गेला । विश्रांति तेथें पावला ॥२॥
शबरींची फळें भक्षी । क्षीरनिधी शयन साक्षी ॥३॥
एका जनार्दनीं निश्चय ऐसा । देव भक्ताधीन सहसा ॥४॥
२१४२
जें वेदांसी नातुडे श्रुतींसी सांकडें । ते उभे वांडेंकांडें पंढरीये ॥१॥
न माये चराचरीं योगियांच्या ध्याना । तया म्हणती कान्हा नंदाचा जो ॥२॥
आगम निगम लाजोनी राहिले । तया बांधिती वहिलें उखळासी ॥३॥
काळाचा जो काळ भक्ता प्रतिपाळ । तया भेडविती बागुल आला म्हणोनी ॥४॥
बारा चौदा सोळा अठरा विवादती । तो गायी राखी प्रीती गोकुळांत ॥५॥
एका जनार्दनीं भक्तीचा भुकाळू । खाय तुळसीदळू भाविकांचें ॥६॥
२१४३
स्वामीसी तो पुरे एक भाव गांठीं । वाउगा श्रम नेहटी वायां जाय ॥१॥
भावासाठीं देव अंकित अंकिला । राहिला उगला बळीचे द्वारीं ॥२॥
अर्जुनाचे रथीं सारथीं होउनी । राहे मोक्षदानी भावासाठीं ॥३॥
विदुराचे घरीं आवडीनें भक्षी । कण्या साक्षेंपेसी खाती देव ॥४॥
पोहे सुदाम्याचे खाउनी तुष्टला । एका जनार्दनीं दिला सुवर्णगांव ॥५॥
२१४४
भावें घातली कास देव झाला दास । सोशी गर्भवास भाविकांचे ॥१॥
भावचि कारण भावचि कारण । यापरतें साधन आणिक नाहीं ॥२॥
भावाचेनि बळें जीवपणें वोवळें । मन हें सोंवळें ब्रह्मा साम्य ॥३॥
एका जनार्दनीं भावचि कारण । सच्चिदानंदावरी खूण दाविली ते ॥४॥
२१४५
भाव भजनातें निपजवी । भक्त देवातें उपजवी ॥१॥
आतां भजनीं देव केला । भक्त वडील देव धाकुला ॥२॥
सेवा करणें हा संकल्प । भक्त देवाचाही बाप ॥३॥
भक्ता कळवळा देवाचा । देव झाला त्या भक्तांचा ॥४॥
देव भक्तांचे पोटीं । झाला म्हणोनी आवड मोठी ॥५॥
एका जनार्दनीं नवलाव । कैसा भक्तचि झाला देव ॥६॥
२१४६
एका भावें कार्यसिद्धि । एका भावें तुटें उपाधी । एका भावें आधिव्याधी । जन्मजरा पाश तुटे ॥१॥
एक भावें करी भजन । एका भावें संतसेवन । एका भावें वेदवचन । पाळीतां तुटे भवपीडा ॥२॥
एका भावें योगयाग । एका भावें तप आष्टांग । एका भावें द्वैत तें सांग । तेथें द्वैत नको बापा ॥३॥
एका भावें रिघे शरण । एका भावें एक जनार्दन । एका भावें धरीं चरण । कायावाचामनेंशीं ॥४॥
२१४७
योगी रिगाले कपाटीं । हटयोगी साधिती आटी ॥१॥
परी तयांसी दुर्लभ । तो गोकुळीं जाहला सुलभ ॥२॥
यज्ञादिकीं अवदाना नये । तो गोपाळांचे उच्छिष्ट खाये ॥३॥
सदा ध्याती जपी तपी ज्यासी । तो नाचे कीर्तनीं उल्हासीं ॥४॥
एका जनार्दनीं प्रेमळ । भोळ्या भाविकां निर्मळ ॥५॥
२१४८
असोनी सबराभरी बाह्मा आणि अंतरीं । संपुष्टामाझारीं म्हणती देव ॥१॥
कल्पनेचा देव ऐसा जया भाव । तो न करी निर्वाहो आम्हा लागीं ॥२॥
सुक्षेत्रीं पुण्य अनुक्षेत्रीं पाप । न चले हा संताप कल्पनेचा ॥३॥
काशी हो पंढरी तीर्थयात्रा करी । सर्वत्र नरहरी तोचि भाव ॥४॥
एका जनार्दनीं सर्व सिद्धि असे । नाथिलेंचि पिसें मतवाद्या ॥५॥
२१४९
जो जया चित्तीं भाव । तैसा तैसा होय देव । येथें संदेही धरणें न लगे ॥१॥
द्रौपदी स्मरतां माधव । धांव घेतली लवलाहे । जया जैसा भाव । तैसा देव होतसे ॥२॥
अशोक वनीं सीता । शुद्धि जातां हनुमंता । भावेंचि तत्त्वतां । कार्यसिद्धि ॥३॥
समरांगणीं तो अर्जुन । मोहिलासे गोत्र देखोन । तेथेंचि जनार्दन । भावें गीता सांगे ॥४॥
ऐसा भावाचा लंपट । सांडोनी आलासे वैकुंठ । एका जनार्दनीं नीट । विटे उभा राहिला ॥५॥
२१५०
जैसा जैसा जया भाव । तैसा तैसा पावे देव ॥१॥
हा देव अनुभव पहा । देही पहा विदेहीं ॥२॥
शुद्ध करावें तें मन । जनीं पहा जनार्दन ॥३॥
एका जनार्दनीं भाव । देहीं वसतसें देव ॥४॥