आत्मस्थिति - अभंग १९२१ ते १९४०
१९२१
जेणें जेणें आमुच्या मना समाधान । तें तें करुं ध्यान तुमचें देवा ॥१॥
करुनाकर तुम्हीं पतितपावना । अहो नारायणा वेदवंद्या ॥२॥
भाकितसों कीव होऊनि उदास । आता निराश नका करुं ॥३॥
एका जनार्दनीं नका दुजें आतां । अहो रुक्मादेवीकांता पाडुरंगा ॥४॥
१९२२
शरणागता कृपाळु उदार पंढरीराणा । जाणतसे खुणा अंतरीच्या ॥१॥
तिहीं त्रिभुवनी चाले एक सत्ता । म्हणोनि तत्त्वतां कींव भाकी ॥२॥
करुणाकर तुम्ही भक्तांची जीवन । हें आम्हां वचन श्रुतिवाक्य ॥३॥
एका जनार्दनीं आलोंसें शरण । काया वाचा मन जडलें पायीं ॥४॥
१९२३
साचपणें माझें करावें धांवणें । काया वाचा मनें शरण तुम्हां ॥१॥
अहो पंढरीया नका आतां दुजें । विश्रांती सहज तवचरणीं ॥२॥
एका जनार्दनीं माझा अभिमान । वाढविलें आपण म्हणोनियां ॥३॥
१९२४
बहु उतावीळ । पाडुरंग तु दयाळ ॥१॥
मागेंतरिलें बहुतां । माझी असो द्यावी चिंता ॥२॥
दयाळ तूं पाडुरंगा । मज धरावें वोसंगा ॥३॥
सेवा तुम्हीं देवा । केली दुर्बळाची केशवा ॥४॥
उचिताउचित । एका जर्नादनीं मात ॥५॥
१९२५
भजन नाही मी अकार्मी वायां । अभिनव अवगति जाली देवराया ॥१॥
नीचानीच मीच एकु । मजवरी उपवरी वर्ते सकळ लोकु ॥२॥
अंधाअध अधोगत पाही । मजहुनी अंधाअंध कोनी नाहीं ॥३॥
एका जानर्दनीं नीच हा नेला । मुंगेयाचे पाई सगळा सामावला ॥४॥
१९२६
पंचाननें मज घेतलें वेढुन । नेताती काढुन प्राण माझें ॥१॥
गजेंद्राकारणें त्वांघातलीं उडी । तैसा लडसवडीं धांवे देवा ॥२॥
तुजवांचून मजनाहीं आधार । एका जानर्दनीं पार उतरीं देवा ॥३॥
१९२७
अहो नारायणा । सांभाळावें आम्हां दीना ॥१॥
आमुची राखावी ती लाज । परंपरा हेंचि काज ॥२॥
सांभाळावे ब्रीदावळी । करुणाकल्लोळीं दयाळ ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । करुणाकर पतितपावन ॥४॥
१९२८
थोर अन्यायी दयघना । सांभाळीं दीना आपुल्या ॥१॥
वारंवार क्षणक्षणीं । मस्तक चरणीं तुमच्या ॥२॥
कुर्वडीन आपुली काया । तुमचे पायांवरुनी ॥३॥
एका जनार्दनीं तुमचा दास । न करी उदास तयासी ॥४॥
१९२९
तुम्हीं कृपांवतं देव । माझा हेवा चुकवावा ॥१॥
सांपडलो काळाहातीं । उगवा गुंती तेवढी ॥२॥
माझें मन तुमचे चरणें । राहो चक्रपाणी सर्वदा ॥३॥
शरण एका जानर्दनीं । तुम्हीं धनी ब्रह्मांडीं ॥४॥
१९३०
आम्हां तुमचा भरंवसा । सांभाळावें जगदीशा ॥१॥
आपुली आपण जतन करा । ब्रीदावली हे दातारा ॥२॥
आम्हीं पतितांनी कोडें । तुम्हां घातलें सांकडें ॥३॥
शरण एका जानर्दनीं । मोक्ष मुक्ति तुमचें चरणीं ॥४॥
१९३१
वायां बोभाट अनंता । शरणगता उपेक्षिलिया ॥१॥
अपमानाचें भातुकें । तुम्हां सुखे देतील ॥२॥
एका परीस एक थोर । तुमचा बडिवार चालुं नदेती ॥३॥
विनती जनर्दनाचा एका । देवा लौकिका सांभाळा ॥४॥
१९३२
तुम्ही बहुतांचे केलेंसे धांवणें । आतां नारयणें कठेण केलें ॥१॥
हो उनी उदास अवलोकितो दिशा । पुरवा माझी इच्छामायाबापा ॥२॥
एका जानर्दनीं त्रैलोकीं नाम । तुम्हीं तो निष्काम देवा बहु ॥३॥
१९३३
धांवण्या धांवतां न लावा उशीर । हा श्रेष्ठाचार मागें आला ॥१॥
गुणदोष नाहीं पाहिले कवणाचे । केलें बहुतांचे धांवणें देवा ॥२॥
एका जनार्दनीं पतितपावन । हें तों तुम्हां वचन साजतसे ॥३॥
१९३४
जाणा पाळूं कळा । कृपाळुवा जी दयाळा ॥१॥
कां हो आतां उपेक्षिलें । मज दीनासी ये वेळें ॥२॥
पाहतं वास देऊनी धीर । कां हो पडियेला विसर ॥३॥
चित्त सर्व तुमचें पायीं । कृपावंत भेटी देईं ॥४॥
एका जनार्दनीं एकपणें । तया नाहीं दुजें पेणें ॥५॥
१९३५
तुम्हीं कूपाळु कृपाळु । विश्वजन प्रतिपाळ ॥१॥
म्हणोनि येतों काकुलती । कूपाळुवा श्रीपती ॥२॥
एका जनार्दनीं देवा । सर्व सारुनि पायीं ठेवा ॥३॥
१९३६
अनाथाचा नाथ दीनाचा दयाळ । म्हणवोनि सांभाळ करीं माझा ॥१॥
तुज ऐसा देव नाहीं त्रिभुवनीं । म्हणोवोनि चरणीं विनटलों ॥२॥
बापा जनार्दनीं कृपा करीं दान । सांभाळीं वचन आपुलें तें ॥३॥
एका जनार्दनीं भेटी देई देवा । संतपायीं भावा मिठी पडी ॥४॥
१९३७
आनदाचा भोग घालीन आसनीं । वैकुंठनिवासनी तुझेंनावें ॥१॥
येई वो विठ्ठले अनाथाचे नाथे । पंढरी दैवते कुळदेवी ॥२॥
आपुलें म्हणावें सनाथ करावें । एका जानर्दना वंदावें संतजना ॥३॥
१९३८
कैं तयामागें चरण चालती । ऐशी वाटे खंती दिनराती ॥१॥
कैं या मनाची पुरेल वासना । कैं मिठी चरणा देईन जीवें ॥२॥
कैं हें भाळ ठेवीन चरणीं । कैं पायवनी घेईन सुखें ॥३॥
एका जनार्दनीं कैं होईल कृपादान । कैं नारायण प्रेमें भेटे ॥४॥
१९३९
वारंवार देही हेचिं पैं वासना । अखंड चरणा घालीन मिठी ॥१॥
हा माझा नवस आठवीन पाय । आणिक तें कांहीं नेणें दुजें ॥२॥
संअल्पासी कैं येईल । कैं धीरा धीर होईल मन ॥३॥
एक जनार्दनीं अखंड वासना । पुरवा नारायणा देउनी भेटी ॥४॥
१९४०
कृपाळु माउली उभी भीमातटीं । लागलीसे आशा जीवासी मोठी ॥१॥
कई भेटेल माझा मायबाप । उजळोनी दीप ओवाळीन श्रीमुख ॥२॥
शुन्य स्थावर व्यापुनी वेगाळा राहे । एका जानार्दनीं वंदीन त्याचे पय ॥३॥