चोखामोळाचरित्र - अभंग ३६७७ ते ३६८८
३६७७.
अमृतासी रोग स्वर्गी जाहला पाही । अमरनाथा तेही गोड नसे ॥१॥
नारदातें प्रश्न करी अमरनाथ । शुध्द हें अमृत कोठें होय ॥२॥
सांगे तये वेळीं ऐका हें भूतळीं । सांगेन नव्हाळी तुम्हांपाशीं ॥३॥
पंढरी वैकुंठ आहे भूमीवरी पुडलिकाचे द्बारीं देव उभा ॥४॥
अनाथाचा नाथ विटेवरी उभा । एका जनार्दनीं गाभा लावण्याचा ॥५॥
३६७८.
पंढरीची मात सांगे नारदमुनी । संतांचे कीर्तनीं नाचे देव ॥१॥
नामाच्या गजरें नाचताती संत । सुरवरांचा तेथें काय पाड ॥२॥
तिहीं लोकां पाहतां ऐसें नाहीं कोठें । कैवल्याची पेठ पंढरी देखा ॥३॥
ऐकोनी अमरनाथ संतोषला मनीं । एका जनार्दनीं नारद सांगे ॥४॥
३६७९.
तयां ठायीं जातां शुध्द होय अमृत । नारदें ही मात सांगितली ॥१॥
तेव्हां एकादशी आली सोमवारीं । विमान पंढरीं उतरलें ॥२॥
अमृताचें ताट घेउनी आला इंद्र । गर्जती सुरवर जयजयकारें ॥३॥
देव सुरवर आले पंढरीसी । नामा कीर्तनासी उभा असे ॥४॥
सुरवर देव बैसले समस्त । कीर्तनीं नाचत नामदेव ॥५॥
एका जनार्दनीं देव कीर्तनासी । सांडोनी स्वर्गासी इंद्रराव ॥६॥
३६८०.
ऐसा समुदाव चंद्रभागे तीरीं । तेव्हां आपुले घरीं चोखा होता ॥१॥
एकादशी व्रत करती दोघेजण । उपवास जाग्रण निशीमाजीं ॥२॥
तीन प्रहर जाहले उपवास जाग्रण । चोखामेळा म्हणे स्त्रीसी तेव्हां ॥३॥
तुझिया घरासी येऊं पारण्यासी । सांगून मजसी गेला देव ॥४॥
एका जनार्दनीं चोखा करी करुणा । तेव्हां नारायणा जाणवलें ॥५॥
३६८१.
चोखामेळियाची ऐकोनी करुणा । चालिले भोजना देवराव ॥१॥
नामदेवासहित अवघे गणगंधर्व । इंद्रादिक देव चालियले ॥२॥
जाउनी नारद सांगे चोखियासी । तुझिया घरासी येती देव ॥३॥
ऋध्दिसिध्दि आल्या चोखियाचे घरीं । जाहला ते सामोग्री भोजनाची ॥४॥
रुक्मिणीसहित आला पंढरीनिवास । चोखियाचे घरास आले वेगीं ॥५॥
चोखामळा गेला पुढें लोटांगणी । उचलोनि देवांनी आलंगिला ॥६॥
एका जनार्दनीं ऐसा चोखियाचा भाव । जाणोनी आले देव भोजनासी ॥७॥
३६८२.
चोख्याचे अंगणीं बैसल्या पंगती । स्त्री ते वाढिती चोखियाची ॥१॥
अमृताचें ताट इंद्रें पुढें केलें । शुध्द पाहिजे केलें नारायणा ॥२॥
तेव्हां देवराव पाचारी चोखियासी । शुध्द अमृतासी करी वेगीं ॥३॥
चोखामेळा म्हणे काय हें अमृत । नामापुढें मात काय याची ॥४॥
अमृताचे ताट घेउनी आला इंद्र । हेतु गा पवित्र करी वेगीं ॥५॥
चोखियाची स्त्री चोखा दोघेजण । शुध्द अमृत तेणें केलें देखा ॥६॥
चोखियाच्या घरीं शुध्द होय अमृत । एका जनार्दनीं मात काय सांगू ॥७॥
३६८३.
बैसल्या पंगती चोखियाच्या अंगणीं । जेवी शारंगपाणी आनंदानें ॥१॥
नामदेवासहित अवघे गणगंधर्व । इंद्रादिक देव नारदमुनी ॥२॥
चोखामेळा म्हणे दोन्ही जोडोनी कर । मज दुर्बळा पवित्र केलें तुम्हीं ॥३॥
यातीहीन मी अमंगळ महार । कृपा मजवर केली तुम्हीं ॥४॥
पंढरीचे ब्राम्हण देखतील कोण्ही । बरें मजलागुनी न पाहती जन ॥५॥
ऐसें एकोनियां हांसती सकळ । आनंदें गोपाळ हास्य करी ॥६॥
विडे देऊनियां देवें बोळविले । इंद्रिदिक गेले स्वस्थानासी ॥७॥
पंढरीचे ब्राम्हणी चोख्यासी छळिलें । तेंहीं संपादिलें नारायणे ॥८॥
एका जनार्दनीं ऐशी चोखियाची मात । जेवी पंढरीनाथ त्याचे घरीं ॥९॥
३६८४.
चोखियाची भक्ति कैसी । प्रेमें आवड देवासी ॥१॥
ढोरें वोढी त्याचे घरीं । नीच काम सर्व करी ॥२॥
त्याचे स्त्रीचें बाळंतपण । स्वयें करी जनार्दन ॥३॥
ऐसी आवड भक्तासी देखा । देव भुलले तया सुखा ॥४॥
नीच याती न मनीं कांहीं । एका जनार्दनीं भुलला पाही ॥५॥
१०. संकीर्ण
३६८५.
दामाजीचा भाव पाहूनी श्रीहरी । अनामिका निर्धारी स्वयें जाला ॥१॥
घेऊनियां द्रव्य निघाला तो हरी । जोहार जोहार करी बादशहातें ॥२॥
द्रव्य देऊनियां रसीच घेतली । भक्ताची माउली विठाबाई ॥३॥
एका जनार्दनीं भक्ताचियासाठीं । धांवे पाठोपाठीं भक्ताचिया ॥४॥
३६८६.
संत आले वरले दिंडीं । हातीं खुरक्या काखेंत मुंडी ॥१॥
पंढरपुरीं पडली होड । मुटक्या परीस धांगडगोड ॥२॥
आली वैष्णवांची मांदी । मेलें डुकर बांधलें खांदी ॥३॥
एका जनार्दनीं अर्थ उलटा । तो जाणे तो गुरुचा बेटा ॥४॥
३६८७.
मजूर राऊळाचें वृत्त नेतां । तो तुरंगीं चढे मनोरथा ॥१॥
सबळ वारुवांचे उड्डाण । म्हणोनि उडों जात आपण ॥२॥
बळें उडाला माझा घोडा । परि स्मरण नाहीं दगडा ॥३॥
उडीसरसी घागरी पडे । एका जनार्दनीं पाहुनी रडे ॥४॥
३६८८.
देऊळ बांधिलें कळस साधिलें । स्थापन तें केलें लिंगाप्रती ॥१॥
पाया जो खांदला मध्येचि भंगला । शब्द मावळला काय सांगों ॥२॥
वरिल्या मंडपा मुंगीये धरिलें । त्रिभुवनीं व्यापिलें मकुड्यानें ॥३॥
एका जनार्दनीं मंडप उडाला । देवही बुडाला देवळा सहित ॥४॥