श्लोक १० वा
सर्वेषु शश्वत्तनुभृत्स्ववस्थितं, यथा स्वमात्मानमभीष्टमीश्वरम् ।
वेदोपगीतं च श्रृण्वतेऽबुधा, मनोरथानां प्रवदन्ति वार्तया ॥१०॥
जो सर्व भूतांचे ठायीं । निरंतर अंतर नाहीं ।
समसाम्यें सर्वदा पाहीं । उणापुरा कदाही कल्पांतीं नव्हे ॥९२॥
जो सर्वांमाजीं असे सर्वदा । परी सर्वपणा नातळे कदा ।
जेवीं पद्मपत्र जलस्पंदा । अलिप्त बुद्बुदा असोनि संगें ॥९३॥
तेवीं असोनि सकळ जनीं । घसवटेना जनघसणीं ।
नभ जैसें अलिप्तपणीं । नरचूडामणी सबाह्य ॥९४॥
तैसें अलिप्तपण न मोडे । परी रची अनंत ब्रह्मांडें ।
तें ब्रह्मांड अंडें प्रचंडें । वागवी उदंडें अकर्तात्मयोगें ॥९५॥
यालागीं तो 'अंतर्यामी' । अभिधान बोलिजे नित्य निगमीं ।
जो सर्वांच्या हृदयग्रामीं । चेतनानुक्रमीं लक्षिजे ॥९६॥
त्या ईश्र्वरातें नित्य ध्यातां । कां आवडीं नाम मुखीं गातां ।
तरी अभीष्ट मनोरथां । होय वर्षता अखंडधारीं ॥९७॥
त्या ईश्र्वराच्या गातां गोष्टी । सर्व अनिष्टां होय तुटी ।
जो देखतांचि दृष्टीं । स्वानंदसृष्टि तुष्टला वर्षे ॥९८॥
एवं सुखदाता तोचि शास्ता । जो कां अंतकाचा नियंता ।
अकाळें काळही सत्ता । ज्या भेणें सर्वथा करुं न शके ॥९९॥
श्र्वासोच्छ्वासांचिया परिचारा । ज्या भेणें नेमस्त वाजे वारा ।
ज्याचेनि धाकें धरा । न विरवे सागरा जळीं असतां ॥२००॥
ज्याचे आज्ञेवरी जाण । सूर्य चालवी दिनमान ।
ज्याचे पुरातन आज्ञेभेण । समुद्र आपण रेखा नुल्लंघी ॥१॥
ज्यातें सदा गायिजे वेदीं । जो वाखाणिजे उपनिषदीं ।
ज्याची पवित्र कीर्ति दुर्बुद्धी । स्वयें त्रिशुद्धी नायकती कदा ॥२॥
ज्याचें नाम स्मरतां जाण । सकळ दोषां निर्दळण ।
ज्याचे कृतांत वंदी चरण । जन्ममरण विभांडी ॥३॥
ज्याची कथा कर्णपुटीं । पडतां विकल्पांचिया कोटी ।
निर्दळूनि उठाउठी । पाडी मिठी परब्रह्मीं ॥४॥
यापरी जो पवित्र मूर्ती । ज्यालागीं वेद सदा वर्णिती ।
अभाग्य नायकती त्याची कीर्ती । वार्ता करिती मनोरथांच्या ॥५॥
अस्वल आपुलिया गुणगुणा । नायके वाजतिया निशाणा ।
तेवीं नायकोनि हरीच्या गुणा । विषयसंभाषणा आदरें वदती ॥६॥
यालागीं ते अतिमंद । अविनीत सदा स्तब्ध ।
विषयांलागीं विषयांध । अतिलुब्ध लोलुप्यें ॥७॥;