श्लोक २२ वा

अंतरीं विषयांची आसक्ती । वरीवरी ब्रह्मार्पण म्हणती।

ते ठकिले बहुतां अर्थीं । तेंचि श्रीपती सांगत ॥९८॥

एक बुद्धिमंत होती । ते निजबुद्धी घेऊन हातीं ।

शेखीं लागले विषयस्वार्थीं । ते ठकिले निश्चितीं देहममता ॥९९॥

एकाची बुद्धि अतिचोखडी । वेदशास्त्रार्थी व्युत्पत्ति गाढी ।

ते अभिमानें कडोविकडी । ठकिले पडिपाडीं ज्ञानगर्वें ॥४००॥

बुद्धिमंत अभ्यासी जन । अभ्यासें साधिती प्राणापान ।

ते योगदुर्गीं रिघतां जाण । ठकिले संपूर्ण भोगसिद्धीं ॥१॥

एक मानिती कर्म श्रेष्ठ । वाढविती कर्मकचाट ।

विधिनिषेधीं रुंधिली वाट । बुडाले कर्मठ कर्मामाजीं ॥२॥

यापरी नानाव्युत्पत्ती । करितां ठकले नेणों किती ।

तैसी नव्हे माझी भक्ती । सभाग्य पावती निजभाग्यें ॥३॥

माझें सर्वभूतीं ज्यासीं भजन । त्याचे बुद्धीची बुद्धी मी आपण ।

ते तूं बुद्धी म्हणसी कोण । कर्म ब्रह्मार्पण ’महाबुद्धी’॥४॥

सर्वभूतीं माझें भजन । सर्व कर्म मदर्पण ।

हे बुद्धीचि ’महाबुद्धि’ जाण । येणें ब्रह्म परिपूर्ण स्वयें होती ॥५॥

चतुरांचें चातुर्य गहन । या नांव बोलिजे गा आपण ।

मिथ्या देहें करुनि भजन । ब्रह्म सनातन स्वयें होती ॥६॥

आधीं मायाचि तंव वावो । मायाकल्पित मिथ्या देहो ।

तें देहकर्म मज अर्पितां पहा हो । ब्रह्म स्वयमेवो स्वयें होती ॥७॥

मिथ्या देहाचेनि भजनें । सत्य परब्रह्म स्वयें होणें ।

जेवीं कोंडा देऊनि आपणें । कणांची घेणें महाराशी ॥८॥

देतां फुटकी कांचवटी । चिंतामणी जोडे गांठीं ।

कां इटेच्या साटोवाटीं । जोडे उठाउठीं अव्हाशंख ॥९॥

तेवीं मिथ्या देहींचें कर्माचरण । जेणें जीवासी दृढ बंधन ।

तें कर्म करितां मदर्पण । ब्रह्म परिपूर्ण स्वयें होती ॥४१०॥

अनित्य देहाचियासाठीं । नित्यवस्तूसी पडे मिठी ।

हेचि बुद्धिमतीं बुद्धि मोठी । ’ज्ञानाची संतुष्टी’ या नांव म्हणिपे ॥११॥

निष्टंकित परमार्थ । स्वमुखें बोलिला श्रीकृष्णनाथ ।

तो कळसा आणोनियां ग्रंथ। उपसंहारार्थ सांगतु ॥१२॥