भक्तमयूरकेकावलि

श्रीरामा ! तू स्वामी अससी माज्या शिरावरी जागा; ।

आम्हांसि तुज्या पायांवाचुनि निर्भय नसे दुजा जागा ॥१॥

बहु जन्म विसरलो तुज, परि तू आम्हासि विसरला नससी ।

अंतर्बाह्य कृपाळा ! सर्वा जिवांसि वेष्टुनी अससी ॥२॥

कल्पद्रुम तू रामा ! ज्याची जसि भावना तसा फळसी; ।

भोगिति दुःखे जीव स्वगुणे तू निर्दयत्व नातळसी ॥३॥

"सत्संगती धरावी, सच्छास्त्रश्रवण आदरेचि करा," ।

म्हणसी, ’मग मी बुडतां देइन भवसागरी तुम्हांसि करा." ॥४॥

सत्योपदेशवाक्ये तुजी असी ऐकिली; परंतु मन ।

आटोपेना रामा ! म्हणुनि तुला करितसे सदा नमन ॥५॥

आता प्रभो ! दयाळा ! मज दीनावरि करूनिया करुणा ।

स्वपदाब्जी मन्मानसभृंग रमो उगउं दे कृपा अरुणा ॥६॥

नाही सहाय तुझिया नामाविण निपुण मज जगत्रितयी; ।

त्वन्नाम मित्र जेव्हा, सत्संग घडे त्रिलोकमित्र तयी ॥७॥

म्हणउनि नाम तुजे या मुखात राहो सदाहि मधुरतम, ।

रत मन जेथे मुनिचे ज्यांचे गेले समस्त दूर तम ॥८॥

उद्धरिला जो पापी पुत्रमिषे नाम घे अजामिळ तो, ।

तारी हाहि जन तसा, दंभेहि जरी पदी तुजा मिळतो ९

अपराध फार केले, परि आतां हात जोडिले स्वामी ! ।

करुनि दया तारावे; आवडि वाढो सदा तुजा नामी ॥१०॥

सेवक तुजा म्हणवितो, श्रीरामा राघवा सख्या म्हणतो; ।

होसी उदास तरि हो, होत नसे मी उदास आपण तो; ॥११॥

संसारसागरी तू तारक ऐसेचि संत वदतात; ।

वदता तदीय नामे देतो दासांस तो स्वपद तात ॥१२॥

ऐसे औदार्य तुजे प्रभुत्व करुणाकरत्व ऐकोनी ।

आलो शरण स्वामी ! जोडुनिया हस्त मस्तकी दोनी ॥१३॥

पाये मज दीनाला रामा ! लोटू नकोचि बा ! दूर ।

उद्धरिले बहु पापी, याविषयी तू रघूत्तमा ! शूर ॥१४॥

क्लेशाक्रांतस्वांत श्रीरामा ! तुज जरी न विसरेल, ।

तरि भय नसेचि काही, साराही क्लेशतापहि सरेल ॥१५॥

आम्हांसि नाम मात्र क्लेशाब्धीमाजि नाव हे ठावे; ।

गावे तेचि प्रेमे, स्वबिरुद रामा ! तुवांहि गांठावे. ॥१६॥

केवळ भजनाचिकडे जरि ठेविसि दृष्टि तरि नसे थारा, ।

आपलिया थोरपणावरि ठेउनि दृष्टि दीन हा तारा ॥१७॥

स्वामी ! आम्ही दुर्बळ, तू रघुवीरा ! समर्थ यासाटी ।

देवुनि अभय कराते ने स्वस्थानासि, शुद्ध यश थाटी ॥१८॥

धाव समर्था ! सदया ! भवपंकामाजि बुडतसे गाय ! ।

निकटस्था ! धर्मज्ञा ! कौतुक अद्यापि पाहसी काय ? ॥१९॥

करुणाघन तू माथा, जाळितसे मज मृगास भववणवा. ।

वृष्टि न करिता, होता उदास हे योग्य तूज न सकणवा ! ॥२०॥