घसरतात ते पाय... आणि दिशा दाखवतात ते चरण... !
ल, घसरतात ते पाय... आणि दिशा दाखवतात ते चरण... !
अत्याचारीत मुलीला तीच्या मुलासह स्विकारण्याची तयारी आणि तीच्या मुलाला आपलं नाव देवुन त्यांच्या आयुष्याला दिशा देण्याचा विचार करणा-या त्या तरुणाचे पाय मला जणु चरणच भासले... !
यानंतर दोघांची भेट घडवुन आणली !
दोघांनी एकमेकांना समजुन घेवुन, पुर्ण विचाराअंती निर्णय घ्यावा. कोणताही निर्णय घेण्याचा समसमान अधिकार दोघांनाही आहे, कसलीच बळजबरी कुणी कुणावर करणार नाही या बोलीवर त्यांना बोलणं आणि भेटण्याची संधी दिली.
एकेदिवशी दोघांनी हसत हसत येवुन निर्णय दिला... आम्ही दोघेही स्वखुशीनं लग्नाला तयार आहोत... !
तरुण मुलीच्या लग्नाची काळजी असणा-या वधुपित्याची काय गत होत असेल हे मी त्यावेळी प्रत्यक्ष अनुभवलं !
आयुष्याच्या या नाटकात यावेळी सगळ्याच भुमिका मलाच पार पाडाव्या लागल्या. हे नाटक मी खरोखर जगलो...!
मीच पुरोहीत होवुन कधी लग्नाची तारीख काढली... तर मीच माझ्याशी बैठक घेवुन दोन्ही बाजुची यादीही केली ..!
मुलाची बहिण होवुन मीच माझ्याशी भांडलो... तर मुलीची आई होवुन स्वतःशीच उगीच रडलो...!
या लग्नात मी वरातही झालो... आणि वरातीची म्हातारी घोडीही झालो...!
मुंडावळ्या बनुन कधी कपाळावर झळकलो तर पायताण बनुन पायातही सरकलो... !
भर लग्नात मीच माझ्यावर रुसलो आणि मीच माझी समजुत काढुन पुन्हा खोटंखोटं हसलो ... !
आणि त्याच्याबरोबर जातांना, ज्या क्षणी दादा म्हणत मला तीनं गळामिठी मारली त्याक्षणी त्या मी तीचा बापच झालो... !
आज या लग्नाला दोन वर्षे झाली.
दोघंही आनंदात आहेत, तीच्या अगोदर असलेल्या मुलासह !
या मुलाचं मला कौतुक वाटतं... आपल्या आईच्या लग्नाला तो हजर होता...!
कळता झाल्यावर लोक त्याला टोचुन बोलतील का... ? सध्या माझ्याकडं या प्रश्नाचं उत्तर नाही !
असो !
जमिनीवर पडते ती सावली... ! हि सावली कुणाला आधार देते तेव्हाच ती छाया होते !!!
हे दोघेही एकमेकांना आधार देत, मुलाची छाया बनले आहेत. बीनबापाच्या मुलाला त्याने आपलं नाव दिलं आहे, ख-या अर्थानं तो बाप झाला आहे...!
बेसुर आणि भेसुर आयुष्य आता संगीत झालंय !
संगीत ऐकायला दरवेळी त्यातलं काही कळावंच लागतं असं नाही... मैफिल जमली की गायकाच्या हृदयात आधी तार झंकारते... ती ऐकु आली म्हणजे झालं... !
पहिली दाद या झंकाराला दिली...की कागदावरचे शब्द मोहरुन कविता होतात... !
या कवितेत गाणा-याचा आणि ऐकणा-याचा भाव एकरुप झाला की त्याचं भावगीत तयार होतं... !
या दोघांच्या या गाण्याला दाद देणारा मी फक्त रसिक !!!
आज हे सारं आठवायचं कारण म्हणजे...
"ती" अजुन एकदा आई होणार आहे हे मला "त्या"ने जानेवारी 2020 मध्ये सांगितलं. म्हणाला सर आत्ता चौथा महिना सुरु आहे तीला...
'होय बाबा, आता सगळे कामधंदे सोडुन दुपटी शिवत बसतो मी ...' माझ्या या बोलण्यावर "तो" लाजला होता.
यानंतर दवाखान्यात नोंदणी, तपासण्या वैगेरे आटोपुन 19 जानेवारी 2020 ला ती प्रसुत झाली. मुलगा झाला !
"त्या"ला आणि "ती"ला भेटायला आज 20 जुन ला मी पेढे घेवुन गेलो.
दोघांच्या डोळ्यातला आनंद लपत नव्हता.
लाॕकडाउन मुळे याचा व्यवसाय ठप्प आहे, भल्याभल्यांची गाळण उडाली आहे, याचा कसा टिकाव लागणार ?
पण हरकत नाही, ये भी सही !
चालतांना कधीतरी काटेही टोचलेलं बरं असतं, म्हणजे माणुस त्याच जागी रेंगाळत नाही... काटे बोचायला लागले की, ती जागा सोडण्यासाठी का होईना, पण चालणाराचा वेग वाढतो... !
तो, नको नको म्हणत असतांना, त्याच्या खिशात साडेचार हजार रुपये कोंबले.
तो म्हणाला, 'सर, हाॕस्पिटलची बिलं, औषधांचा खर्च आणि बाकीचंही सगळं तुम्हीच करताय, वर अजुन हे पैसे कशाला... ?'
'पहिली डिलीव्हरी माहेरीच असते बाबा, पोरीच्या बापालाच करावं लागतंय सगळं...' मी खळखळुन हसत म्हणालो...
मी हसत होतो आणि मागं मला तीच्या हुंदक्यांचा आवाज जाणवत होता ... !
ती नाहीच बोलली काही... पण तीचे डोळे बोलायचे थांबत नव्हते... !
मी बाळाकडे पाहिलं... इतकं देखणं बाळ... !
कमळ चिखलात उगवतं हेच खरं... !
'तुझ्यासारखंच आहे गं बाळ' मी म्हटलं.
पालथ्या मुठीनं डोळे पुसुन ती हसायला लागली... !
कोणत्याही रडणा-या आईजवळ जावुन बाळाचं कौतुक करावं, स्सेम तुझ्यावरच गेलंय बघ म्हणावं... ती हसणारच !
कारण वजन फुलांचं होत असतं, सुगंधाचं नाही...!
एखाद्या आईच्या ममतेचं वजन कसं करणार ?
ते ही या न दिसणाऱ्या सुगंधासारखंच !
"बाळाचं नाव काय ठेवायचं ठरवलंय ?" निरोप घेत मी उठत सहजच विचारलं.
अगदी सहज आवाजात ती म्हणाली, 'हो ठरवलंय ना ! अभिजीत नाव ठेवणार आहे आम्ही बाळाचं ... !'
'क्काय ... ?' खुप जोरात मी हे वाक्य ओरडुन बोललो असेन. कारण दवाखान्यातल्या अनेकांनी चमकुन पाहिलं माझ्याकडं !
जीभ चावत, हळु आवाजात म्हटलं...,'का गं ? अभिजीत का ?'
म्हणाली, 'दादा, मला ना आई, ना बाप, ना भाऊ ना बहिण...पण तुम्ही माझी आई, बाप, भाऊ आणि बहिण होवुन ती उणिव भरुन काढ
अत्याचारीत मुलीला तीच्या मुलासह स्विकारण्याची तयारी आणि तीच्या मुलाला आपलं नाव देवुन त्यांच्या आयुष्याला दिशा देण्याचा विचार करणा-या त्या तरुणाचे पाय मला जणु चरणच भासले... !
यानंतर दोघांची भेट घडवुन आणली !
दोघांनी एकमेकांना समजुन घेवुन, पुर्ण विचाराअंती निर्णय घ्यावा. कोणताही निर्णय घेण्याचा समसमान अधिकार दोघांनाही आहे, कसलीच बळजबरी कुणी कुणावर करणार नाही या बोलीवर त्यांना बोलणं आणि भेटण्याची संधी दिली.
एकेदिवशी दोघांनी हसत हसत येवुन निर्णय दिला... आम्ही दोघेही स्वखुशीनं लग्नाला तयार आहोत... !
तरुण मुलीच्या लग्नाची काळजी असणा-या वधुपित्याची काय गत होत असेल हे मी त्यावेळी प्रत्यक्ष अनुभवलं !
आयुष्याच्या या नाटकात यावेळी सगळ्याच भुमिका मलाच पार पाडाव्या लागल्या. हे नाटक मी खरोखर जगलो...!
मीच पुरोहीत होवुन कधी लग्नाची तारीख काढली... तर मीच माझ्याशी बैठक घेवुन दोन्ही बाजुची यादीही केली ..!
मुलाची बहिण होवुन मीच माझ्याशी भांडलो... तर मुलीची आई होवुन स्वतःशीच उगीच रडलो...!
या लग्नात मी वरातही झालो... आणि वरातीची म्हातारी घोडीही झालो...!
मुंडावळ्या बनुन कधी कपाळावर झळकलो तर पायताण बनुन पायातही सरकलो... !
भर लग्नात मीच माझ्यावर रुसलो आणि मीच माझी समजुत काढुन पुन्हा खोटंखोटं हसलो ... !
आणि त्याच्याबरोबर जातांना, ज्या क्षणी दादा म्हणत मला तीनं गळामिठी मारली त्याक्षणी त्या मी तीचा बापच झालो... !
आज या लग्नाला दोन वर्षे झाली.
दोघंही आनंदात आहेत, तीच्या अगोदर असलेल्या मुलासह !
या मुलाचं मला कौतुक वाटतं... आपल्या आईच्या लग्नाला तो हजर होता...!
कळता झाल्यावर लोक त्याला टोचुन बोलतील का... ? सध्या माझ्याकडं या प्रश्नाचं उत्तर नाही !
असो !
जमिनीवर पडते ती सावली... ! हि सावली कुणाला आधार देते तेव्हाच ती छाया होते !!!
हे दोघेही एकमेकांना आधार देत, मुलाची छाया बनले आहेत. बीनबापाच्या मुलाला त्याने आपलं नाव दिलं आहे, ख-या अर्थानं तो बाप झाला आहे...!
बेसुर आणि भेसुर आयुष्य आता संगीत झालंय !
संगीत ऐकायला दरवेळी त्यातलं काही कळावंच लागतं असं नाही... मैफिल जमली की गायकाच्या हृदयात आधी तार झंकारते... ती ऐकु आली म्हणजे झालं... !
पहिली दाद या झंकाराला दिली...की कागदावरचे शब्द मोहरुन कविता होतात... !
या कवितेत गाणा-याचा आणि ऐकणा-याचा भाव एकरुप झाला की त्याचं भावगीत तयार होतं... !
या दोघांच्या या गाण्याला दाद देणारा मी फक्त रसिक !!!
आज हे सारं आठवायचं कारण म्हणजे...
"ती" अजुन एकदा आई होणार आहे हे मला "त्या"ने जानेवारी 2020 मध्ये सांगितलं. म्हणाला सर आत्ता चौथा महिना सुरु आहे तीला...
'होय बाबा, आता सगळे कामधंदे सोडुन दुपटी शिवत बसतो मी ...' माझ्या या बोलण्यावर "तो" लाजला होता.
यानंतर दवाखान्यात नोंदणी, तपासण्या वैगेरे आटोपुन 19 जानेवारी 2020 ला ती प्रसुत झाली. मुलगा झाला !
"त्या"ला आणि "ती"ला भेटायला आज 20 जुन ला मी पेढे घेवुन गेलो.
दोघांच्या डोळ्यातला आनंद लपत नव्हता.
लाॕकडाउन मुळे याचा व्यवसाय ठप्प आहे, भल्याभल्यांची गाळण उडाली आहे, याचा कसा टिकाव लागणार ?
पण हरकत नाही, ये भी सही !
चालतांना कधीतरी काटेही टोचलेलं बरं असतं, म्हणजे माणुस त्याच जागी रेंगाळत नाही... काटे बोचायला लागले की, ती जागा सोडण्यासाठी का होईना, पण चालणाराचा वेग वाढतो... !
तो, नको नको म्हणत असतांना, त्याच्या खिशात साडेचार हजार रुपये कोंबले.
तो म्हणाला, 'सर, हाॕस्पिटलची बिलं, औषधांचा खर्च आणि बाकीचंही सगळं तुम्हीच करताय, वर अजुन हे पैसे कशाला... ?'
'पहिली डिलीव्हरी माहेरीच असते बाबा, पोरीच्या बापालाच करावं लागतंय सगळं...' मी खळखळुन हसत म्हणालो...
मी हसत होतो आणि मागं मला तीच्या हुंदक्यांचा आवाज जाणवत होता ... !
ती नाहीच बोलली काही... पण तीचे डोळे बोलायचे थांबत नव्हते... !
मी बाळाकडे पाहिलं... इतकं देखणं बाळ... !
कमळ चिखलात उगवतं हेच खरं... !
'तुझ्यासारखंच आहे गं बाळ' मी म्हटलं.
पालथ्या मुठीनं डोळे पुसुन ती हसायला लागली... !
कोणत्याही रडणा-या आईजवळ जावुन बाळाचं कौतुक करावं, स्सेम तुझ्यावरच गेलंय बघ म्हणावं... ती हसणारच !
कारण वजन फुलांचं होत असतं, सुगंधाचं नाही...!
एखाद्या आईच्या ममतेचं वजन कसं करणार ?
ते ही या न दिसणाऱ्या सुगंधासारखंच !
"बाळाचं नाव काय ठेवायचं ठरवलंय ?" निरोप घेत मी उठत सहजच विचारलं.
अगदी सहज आवाजात ती म्हणाली, 'हो ठरवलंय ना ! अभिजीत नाव ठेवणार आहे आम्ही बाळाचं ... !'
'क्काय ... ?' खुप जोरात मी हे वाक्य ओरडुन बोललो असेन. कारण दवाखान्यातल्या अनेकांनी चमकुन पाहिलं माझ्याकडं !
जीभ चावत, हळु आवाजात म्हटलं...,'का गं ? अभिजीत का ?'
म्हणाली, 'दादा, मला ना आई, ना बाप, ना भाऊ ना बहिण...पण तुम्ही माझी आई, बाप, भाऊ आणि बहिण होवुन ती उणिव भरुन काढ