अध्याय १

श्री गणेशायनमः ॥ श्रीसरस्वत्यैनमः ॥ श्री गुरुभ्योनमः ॥

ॐ नमोजी गणनायका । सर्व सिद्धी यशसाधका । हेरंबा भक्त वरदायका । काव्यारंभीं तवचरणी ॥१॥

मग वंदिली वाग्देवता । संजीवनी ज्ञान सरिता । वीणाधारिणी विधि दुहिता । मयुरासना सरस्वती ॥२॥

गोकर्ण पुराणांतर्गत । उत्तर खंडविख्यात । त्यामाजीं रसाळ बहुन । आर्यादुर्गा महात्म्य एक ॥३॥

श्री आर्यादुर्गा देवीची कथा । त्यांत वर्णिली धीमंता । सूत सांगे ज्ञान दाता । राजा शतानिका प्रति ॥४॥

ऐकोनि शतानिकाची वाणी । परम हर्षला सूत मुनी । धन्य धन्य तुझी वाणी । जी भगवदप्रश्ने सादर ॥५॥

ऐकें अखंड चित्त देऊन । प्रकृति - पुरुष दोघेजण । नित्य दंपती असोन । शाश्वत अनुदिनी विलसती ॥६॥

अखिल चराचर सर्वत्र । त्या पासुनी घडलें विचित्र । पुरुष प्रकृतीशीं क्षण - मात्र । वियोग न घडे सर्वथा ॥७॥

एकरुपें करुन । दोघे वर्तती अनुदिन । त्यांच्या इच्छेने संपूर्ण । त्रैलोक्य जाहलें उत्पन्न ॥८॥

प्रकृती विना पुरुष न शोभे । पुरुषा विना प्रकृती न शोभे । राहूं न शके एकटा पुरुष । प्रकृती विना कदापीही ॥९॥

पुण्य श्लोका महाराजा । शत्रु मर्दना शतानिका । व्यापिले असे तिन्ही लोका । पुरुष सहायें प्रकृतीही ॥१०॥

विष्णू मायारुपी तेजस्विता । कैसी प्रगट झाली देवता । ही ऐशी कथा श्रवणितां । कल्याण होईल श्रवणिकांचें ॥११॥

एकेकाळीं प्रग्जोतिष नगरी । सिंधूद्वीप ऋषी संभवी । वेत्रावती स्त्री उदरीं । पुत्र झाला महा प्रतापी ॥१२॥

पुत्र शूर पराक्रमी । तया सामर्थे गदगदे भूमी । गाजला वृत्रासूर नामीं । प्राग्यजोतिष नगरांत ॥१३॥

तया बलवान शत्रुमर्दने स्थापियली । प्राग्यजोषि स्थळीं राजधानी । संपूर्ण भूंमंडळ जिंकोनी । चालता झाला स्वर्ग मार्गी ॥१४॥

जाउनी मेरु पर्वतावरी । तेथुनी जाता झाला स्वर्गावरी । करुनी चाल इंद्रावरी । जिंकियले तयासी ॥१५॥

करुनी युद्ध अग्री सवें । यम निरुती वरुणासवें । वायु कुबेरें रुद्रासवें । जिंकियलें सर्वांसी ॥१६॥

वृत्रासुरें स्वर्गं नगरी जिंकियली । सत्ता आपुली स्थापियली । करिता झाला महा बळी । कामें देवादि महर्षीचीं ॥१७॥

वृत्रासुर भयें देव - ऋषींनीं । जागा आपुली सोडुनी । गमन केलें सर्व मंडळीनी । ब्रह्मदेवाकडे सत्य लोकीं ॥१८॥

लीन होउनी ब्रह्मदेवाचे चरणीं । सांगते झाले आपुलीं गार्‍हाणी । वृत्रासुरें आम्हां सर्वां गांजुनीं । त्रास दिधला अतिशय ॥१९॥

आम्हां सर्वांचा तूं नाथ असतां । आम्हीं झालों अनाथ आतां । देऊनी आश्रय आम्हां समस्तां । रक्षी रक्षी देवाधिदेवा ॥२०॥

आम्ही आपुली जागा सोडुनी । असुरभयें काननी हिंडूनी । येते झाले जीव रक्षणी । ब्रह्मदेवा तुजलागीं ॥२१॥

ऐकूनि गार्‍हाणी तयांचीं । ब्रह्मदेवें पूजा केली नारायणाची । शंख , चक्र , गदा , पद्म हाती । ह्रदयीं शोभे श्री वत्स लांच्छन ॥२२॥

प्रार्थना करुनी श्रीविष्णूची । सांगितली करणी वृत्रासुराची । गांजिलें असे सर्व देवासी । रक्षी रक्षी तयांसी ॥२३॥

देवाधिदेव कमलनयन । वृत्रासुराची करणी ऐकून । अति रागें संतप्त होऊन । विचार करी वृत्रासुर मर्दनासी ॥२४॥

नेत्र गरागरा फिरवून । क्रोधें मुख भयंकर होऊन । त्यांतून प्रगटलें दिव्य तेज एक । बाहेर पडलें मुखांतून ॥२५॥

त्या नंतरें ब्रह्मादिदेव कपाळांतुनी । तैसेंचि तेज बाहेर येवोनी । सर्व तेजें एकवटोनी । तया प्रकाशें जग व्यापिलें ॥२६॥

ऐशा परी तेज एकवटलें । तयानें रुप आकारिलें । कन्यारुप हळु हळु दिसलें । आनंदित झाले सर्व देव ॥२७॥

शंभुतेजें मुख बनलें । यमातेजें केश विस्तारिले । विष्णू तेजें द्वौभुजा जाहले । स्तन जाहले चंद्र तेजें ॥२८॥

इन्द्र तेजें बनले पोट । वरुण तेजें जंघा आणि पौट । पृथ्वी तेजें कंबरट । पदें बनलीं ब्रह्म तेजें ॥२९॥

रवी तेजें पादांगुलें बनलीं । वसुतेजें हस्तांगुलें जाहलीं । कुबेर तेजें नासिका शोभलें । दंत पंक्ती बनल्या प्रजापती तेजें ॥३०॥

अग्नि तेजें नयने प्रकाशलीं द्वा सन्ध्यातेजें भुवया आकारिलीं । वायू तेजें कर्ण जहाले । सर्व देव ऋषी तेजें जाहली देवता ॥३१॥

तया देवीसी पाहून । भीतिग्रस्त देवादि समस्त जाण । हर्षले आनंदित होऊन । त्रैलोक्य आनंदित जहालें ॥३२॥

तया देवीस पाहतां होऊन प्रफुल्ल । रुद्र देवें दिला त्रिशूल । दिधलें विष्णूने चक्र उज्ज्वल । दिला ब्रह्मदेवे ब्रह्मदण्ड ॥३३॥

यमें दिधला दण्ड आकर्ष । वरुणें दिला आपुला पाश । वायूने दिलें धनुष्य । वज्र दिधलें इन्द्राने ॥३४॥

दिलें खडगास्त्र कालानें शंख दिधला वरुणाने । हार आणि चूडामणी क्षीरसागराने । हिमालयें दिलें सिंहासन ॥३५॥

महाबली ऐरावतें घंटावाद्य दिलें । विश्वेदेवें मुकुट माळ केयूर दिले । सर्व देवें अमोल अलंकार दिले । दिलीं विपुल आयुधें ॥३६॥

अलंकारें मस्तकापासुनी पदकमलावरी आकाशमण्डळी अती शोभली । तियेनें गगन भेदी गर्जना केली । तेणें सर्व आकाश दुमदुमलें ॥३७॥

हलली पृथ्वी पर्वतादिक । तयागर्जने भ्याले भूतळी लोक । जय जयकार करुनी देवादिक । स्तुती करुं लागले तियेची ॥३८॥

आम्हां सर्वांची जननी तूं । स्वभावें आम्हां सर्वां व्यापिसी तूं । स्वाहा आणि स्वधाही अससी तूं । एकार क्रिया शक्ति अससी तूं ॥३९॥

असे भव्य कराल तूंची । श्री लक्ष्मी आणि पुष्टि असे तूंच । सरस्वती लज्जा कीर्ती ही तूंची । आम्हा सर्वांचा आनन्द असे तूंची ॥४०॥

प्रभा आणि श्रुति अससी तूं । दम इन्द्रिय निग्रह तूं । बुद्धी सिद्धी अससी तूं । तूंची असे अहंकाररुपी ॥४१॥

र्‍हीं बीज नि मधु नाशकर्ती तूं । ब्रह्मा विष्णु महेशी वास करणारी तूं । सर्वां व्यापक देवता तूं । वेद गर्भ दिती तूची असे ॥४२॥

येऊनी अशा सर्वांचे अंगातुनी । शक्ति संभवे रुप धरुनी । तुजशी जिंकू न शके कोणी म्हणोनि तुझें नाम असे दुर्गादेवी ॥४३॥