तुरुंगातील प्रयोग 7
पुरे आता.’ शिपाई म्हणाले.
वॉर्डरांनी कुंडी नेली. शिपाई गेले. कळीही निघून गेली. ती झोपली. पहाटे उठून ती जाणार होती. चार घोडयांची गाडी तिने ठरविली होती.
परंतु पाहुणा आधी उठला. त्याने किल्ली कुलपाला लावली. त्याने द्रव्याने वश केलेल्या शिपायांकडून ती कुंडी बाहेर नेवविली. तेथे त्यानेही गाडी तयार ठेवली होती. कुंडी गाडीत ठेवण्यात आली. गाडी भरधाव निघाली. दूर गेली.
पहाट झाली. कळी उठली, ती खोलीत गेली. तो कुंडी नाही! ती खांबासारखी उभी राहिली. घेरी येईल असे तिला वाटले. तिच्या डोळयांसमोर एकदम तो पाहुणा आला. तिने पाहुण्याचा तपास केला, परंतु तपास लागेना. त्या पाहुण्यानेच कुंडी लांबविली हयात संशय नाही असे तिला वाटले. ती भीतभीत फुलाकडे गेली. तिने फुलाला हाक मारली. तिने त्याला सारी हकीगत सांगितली.
‘आता ताबडतोब जा. तुझी रोजनिशी घेऊन जा. तुझे म्हणणे तेथे सांग. हे फूल मी फुलविले असे स्पष्टपणे बोल. जा. थांबू नकोस. सत्याला यश येईल.’ तो म्हणाला.
ती गेली. तिची ती ठरलेली गाडी बाहेर उभी होती. तीत बसून ती गेली. पाहुण्याच्या पाठोपाठ तीही निघाली. सकाळी ढब्बूसाहेब उठले; परंतु कळी कोठे दिसेना. तिचे अंथरुण रिकामे होते. कोठे आहे कळी? त्यांनी सर्वत्र पाहिले, सर्वत्र शोधले, परंतु कळीचा पत्ता नाही आणि ते श्रीमंत पाहुणे? त्यांचाही पत्ता नाही. तो श्रीमंत पाहुणा आपला पुढे-मागे जावई व्हावा असे ढब्बूसाहेबांस वाटत होते. म्हणून त्यांनी त्याला घरी ठेवून घेतले, त्याचा मान-सन्मान ठेवला; परंतु तो पाहुणा का कळीला घेऊन पळून गेला? पित्याला न सांगता? लफंगा पाहुणा; परंतु त्याने कळीला पळविले, का कळी त्याच्याबरोबर आपण होऊन गेली? ती अलिकडे शिकत होती. लिहीत असे, वाचीत असे. त्या कैद्याकडे म्हणे शिकायला जाई. त्या कैद्याने तर नाही काही कारस्थान केले? हे क्रांतिकारक मोठे पाताळयंत्री. कोणाला फितवतील, आपल्या जाळयात घेतील त्याचा नेम नाही.