Get it on Google Play
Download on the App Store

मूर्ति दुजी ती

अष्टभुजा देवीची मूर्ती सुंदरा,
मातामह तातांचे आणिती घरा ।
शौर्याचा तो प्रसाद, ती महाकृती,
कुलदैवत गेहाचे म्हणुनि वंदिती ।
भक्तांना प्रेम जिचे नेत्र दाविती,
दंडण्यासि दुष्टजना क्रुद्व हो अती ।
जी रुधिरप्रिय होती, जीस मत्त अरि भीति,
संचरे विनायकांत मूर्ति दुजी ती ॥१॥
ज्येष्ठ बंधु बाबा हो या विनायका,
भगिनी माई कनिष्ठ काव्यनायका ।
नारायण बंधू असे पाठचा तिला,
शोभविती भावंडे आपल्या कुला ।
जनक आणि जननीची वाटिका फुले,
प्रेमाच्या कौमुदीत वाढती मुले ।
माधुरी विनायकासि भक्तिची असे-
देवीच्या, तो निवांत मंदिरी बसे ।
तेजाने लखलखती,
शस्त्रांची करि पाती,
संचरे विनायकांत मूर्ति दुजी ती ॥२॥
अभ्यासा बाल विनू लागला जसा,
जागली प्रवेगाने ज्ञानलालसा ।
वाची तो वृत्तपत्र, आपली स्थिती
पाही त्या दर्पणात आणि भोवती ।
चिंती आपुल्या मनात, भूप भारता-
इंग्रज का, आपली कुठे स्वतंत्रता ।
अष्टभुजेपुढति करी ध्यानधारना,
आळवी, मला देवी शक्ति दे रुणा ।
भक्तांना दे स्फूर्ती, व्हावया कराल कृती,
संचरे विनायकात मूर्ति दुजी ती ॥३॥
वय वाढे कार्यांचा व्याप वाढला
मित्रांचा नासिकला संघ काढला ।
मोंगल सत्ता महान राहिली जरी
शिवबाने निर्मिले स्वराज्यही तरी ।
व्हावा समहेतू मजला अशक्य का
भक्तीची सुप्तता पुसे विनायका ।
जी त्याते प्रिय होती,
रणचंडी उग्रमती,
संचरे विनायकात मूर्ति दुजी ती ॥४॥
चाफेकर बंधूंचे दिव्य ऐकले,
आणि तये नासिकचे मित्र पेटले ।
पोवाडे करित आणि गात संगती,
काव्यातुनि, कंठातुनि आग ओकती ।
बाजी प्रभु गात कुणी, कुणि तानाजी,
स्वातंत्रप्रेम कुणी, कोणि शिवाजी ।
असिधारेसम पड्‍क्ती, जीपासुनि कवि घेती,
संचरे विनायकात मूर्ति दुजी ती ॥५॥
वाटले विनायकासि, का न मी स्वता-
क्रांतिने करावयासि मुक्त भारता ।
व्हावे कटिबद्व या क्षणासि, अन्यथा-
राहिल चिरदास्याची भारता व्यथा ।
देवीते बोले, हे प्राण जोवरी,
शत्रूला मारित झुंजेन तोवरी ।
खड्गहस्त शिवमूर्ती, केतूचीं करि पूर्ती,
संचरे विनायकात मुर्ति दुजी ती ॥६॥

जय मृत्युंजय

गोपाळ गोडसे
Chapters
तो वीर विनायक अमर तो काळ असा होता विनायक आला जन्माला उष्ण आसवे नेत्री जमली मूर्ति दुजी ती दंग आज तांडवांत घेइ लाडके घास निरोपाचा गुरुदेव टिळक त्या शिष्य विनायक विलायती जाळा वस्त्रे आव्हानाया रिघे विनायक एक देव एक देश झालासां उत्तीर्ण परीक्षा देशा अर्पण हे आत्मार्पण एकमुखाने करुनि हकारा अमर होय ती वंशलता तडितरुप योद्वा कडाडला ध्यान पाहुनी गोष्टीवरती सन्मित्रांनो, घ्या प्रणाम फेकला देह मी सागरी सोडा रक्तांत खेळणे दोन जन्म काळे पाणी दगड मोगरीमधे सापडे तेंचि हो संसाराचे सार त्या डब्यांत होती मृत्यूची छाया अंदमानला निघे चलान तात्या ! तूं इथे कसा ? अंदमानचा अनभिषिक्त नृप येसूवहिनी कविता खेळत होती चाफ्याचे फूल कांचन चमचमले भूमिची लावली धूळ भाळाला हिंदु राष्ट्रध्वज जातपात गुणकर्मे येती विजयाचा सण आला लेखण्या मोडा रोख सैनिकांचा फिरवा पाकिस्तान निर्माण कराल तर.....e देश दास्यांतुनी मुक्त झाला गांधीहत्या अभियोग अभियोगांतून सुटका पराक्रमाने पुन्हा सोडविल ! धर्मान्तर हें राष्ट्रान्तर नृप मीच भारताला राष्ट्रपतीपद राहो ज्याचे त्याला दैव देतें कर्म नेतें गोवा मुक्ति-यज्ञ माईचा मृत्यू सेना समरांगणी रंगली होऊं मी का भार धरेवर तुझें रे कळलें जीवनसार निवडक अभंग संग्रह ७ प्रकरण ७ : अंतिम परिस्थिती (१) 31