Get it on Google Play
Download on the App Store

दुष्काळानंतरचा सुकाळ

घुमव घुमव एकदा फिरुनि तो गोड तुझा पांवा,

सोनें झालें शेत पिकुनि हें, करितें मी धावा.

लख्ख पसरलें शेतावर या निर्मळ बघ ऊन,

पसर तसा तूं जादु तुझाही पांवा फुंकून.

त्या जादूनें वनदेवीची भूमि बने शेत,

कीं स्वर्गचि तो ओढुनि आणी क्षणामधें येथ !

मोत्यांचे दाणे हे भरले कणसांत या रे सख्या,

लवलीं हीं कालीं कितितरि भारें तया रे सख्या,

आनंदें डुलतिल पांवा परिसोनिया रे सख्या,

होति विलक्षण वृत्ति मनाच्या, भुलति दुष्टभावा,

फुंकार्‍यासह जाति उडोनि क्रोध, लोभ, हेवा. १

डुलुनी धुंदिंत बैल डुकार्‍या करिती कुरणांत,

बागडती या गाइ सख्या रे, हंबरडे देत.

शिंगें ताडुनि शिंगांवरती देती ताल म्हशी,

सळसळती ही कणसें पवनीं खळखळते नदि जशी.

पंचमांत गाते झाडावरि कोकिळा रे सख्या,

नाचोनि मोर हा उंच ओतितो गळा रे सख्या,

हा ओढा गाउनि खळखळ भरतो मळा रे सख्या,

लोट लोट रे ओघ जादुचा पांव्यांतुनि तेव्हां,

सकळ मिळोनी एक सुरानें गाउं देवरावा. २

कनवाळू तो या गरिबांचा कळवळला देव,

दूर पळाला काळ, घातला खोल जरी घाव.

धरणीमाता प्रसन्न झाली, कणसें हीं पिकलीं;

हाय ! कशी मीं तुकड्याकारण 'बइ' माझी विकली ?

हीं बाळें आतां दूर नको व्हायला रे सख्या,

जाशील न टाकुनि तूंही आतां मला रे सख्या,

तें अभक्ष्य नलगे पोटा जाळायला रे सख्या,

स्मरण नको तें ! पुन्हा स्फुरण हो आठवतां घावा;

भुलवाया तें दुःख जिवाला पांवा हा ठावा. ३

समग्र कविता - संग्रह १

भा. रा. तांबे
Chapters
कुस्करूं नका हीं सुमने ! झरा डोळे हे जुलमि गडे ! जगाहून भिन्न तुजवीण विधवेचें स्वप्न मार्गप्रतीक्षा चिंवचिंव चिमणी पुंगीवाला यापरी असे जीवन ठावा न सुखाचा वारा गुराख्याचें गाणें कांतेस ती रम्या जननी संध्यातारक घटोत्कच माया आशा, शब्द आणि दर्शन सत्प्रीतिमार्ग वदन मदनरंगसदन कां रे जाशी मज त्यजुनी ? तीनी सांजा सखे, मिळाल्या बुल्बुलास ह्रदय सांग चोरिलें कशास सुंदरी ? तूं जिवलगे विद्यावती जाणती ! तारूण्यांतील एक प्रसंग चिरंजीव कोण ? बिजली जशि चमके स्वारी ! प्रेममाहात्म्य हिमाच्छन्न सरिता मुशाफिर आम्ही सान्त्वन ये पहाटचा वर तारा प्रीतीचा वास सखये, या स्थानीं दुष्काळानंतरचा सुकाळ चौघडा झडतो हा आणि तो कुपित अंगनेप्रत संदिग्ध ताना कळ्याकळ्यांत विहार क्रुद्ध सुंदरीस शैशवदिन जरि गेले निघुनी अजुनि लागलेंचि दार पाडवा वियोगिनी सृष्टिशिक्षण प्रणयवंचिताचे उद्गार आठवती ते दिन अजुनी कालाच्या चढुनी श्रमें- ललने चल चल लवलाही ! गेली ज्योति विंझोनिया शुक्राची चांदणी राजकन्या आणि तिची दासी आनंदी आनंद ! क्षिप्रा-चमळासंगम हें कोण गे आई ? रासमंडळ गोपीचंदन आईकडे न्या ! तर मग गट्टी कोणाशीं ? शिशुवंचन गतकाल अंधारांतून डोकावणारीं मुखें काळेभोर विशाळ केस पन्नास वर्षांनंतर निःशब्द आत्मयज्ञ जो जे वांछील तो ते लिहो