Get it on Google Play
Download on the App Store

विधवेचें स्वप्न

"सखे अगे, ऊठ ! रवी उदेला

झोपेंत तूं हासशि गे कशाला ?

गे ऊठ, गे ऊठ ! बहूत होई

गंगेस जाण्यास उशीर बाई."

"गेली कुठे ती सरिता, कुठे ती

उद्यानशोभा, नवचंद्रकांतीं ?

गेले कुठे प्राणचि सौख्यदाते

नेल्याविना हाय अगाइ ! मातें ?

कीं काय तें स्वप्नचि सर्व होतें ?

हो स्वप्नची; मी निजतें पुन्हां तें

पडो, मला तें सुख देइ फार,

वाटे मला जागृति ही असार !

स्वप्नीं तरी हो सहवास कांता,

सदा घडो हीच विनंति आतां;

कोठोनिया हो सुख जागृतीं तें

लाभेल दुर्भाग्यवतीस मातें ?

भेटा मला, मी निजतें पुन्हां या

कां गे सखे, जागवितेस वाया ?

ही नीजतें मी न पुन्हा उठेन

स्वप्नींच त्या सौख्यभरें असेन."

'गडे, भ्रमिष्टासम आज कां गे

तूं बोलशी यापरि नीट सांगे,

झोपेंत कां गे वद हासलीस,

झालें असें काय तुझ्या मनास ?'

"स्वप्नांत उद्यान, नदी विशाला,

ज्योत्सना सुरम्या, बघतां प्रियाला

तेथें तृषार्ती नयनीं पिऊनी

आनंद होतां हसलें. तयांनीं-"

"रडूं नको सांग सखे पुढें तें"

"बोलाविलें खूण करोनि हातें !

ही नीजतें मी न पुन्हा उथेन,

स्वप्नींच त्या सौख्यभरें असेन."

समग्र कविता - संग्रह १

भा. रा. तांबे
Chapters
कुस्करूं नका हीं सुमने ! झरा डोळे हे जुलमि गडे ! जगाहून भिन्न तुजवीण विधवेचें स्वप्न मार्गप्रतीक्षा चिंवचिंव चिमणी पुंगीवाला यापरी असे जीवन ठावा न सुखाचा वारा गुराख्याचें गाणें कांतेस ती रम्या जननी संध्यातारक घटोत्कच माया आशा, शब्द आणि दर्शन सत्प्रीतिमार्ग वदन मदनरंगसदन कां रे जाशी मज त्यजुनी ? तीनी सांजा सखे, मिळाल्या बुल्बुलास ह्रदय सांग चोरिलें कशास सुंदरी ? तूं जिवलगे विद्यावती जाणती ! तारूण्यांतील एक प्रसंग चिरंजीव कोण ? बिजली जशि चमके स्वारी ! प्रेममाहात्म्य हिमाच्छन्न सरिता मुशाफिर आम्ही सान्त्वन ये पहाटचा वर तारा प्रीतीचा वास सखये, या स्थानीं दुष्काळानंतरचा सुकाळ चौघडा झडतो हा आणि तो कुपित अंगनेप्रत संदिग्ध ताना कळ्याकळ्यांत विहार क्रुद्ध सुंदरीस शैशवदिन जरि गेले निघुनी अजुनि लागलेंचि दार पाडवा वियोगिनी सृष्टिशिक्षण प्रणयवंचिताचे उद्गार आठवती ते दिन अजुनी कालाच्या चढुनी श्रमें- ललने चल चल लवलाही ! गेली ज्योति विंझोनिया शुक्राची चांदणी राजकन्या आणि तिची दासी आनंदी आनंद ! क्षिप्रा-चमळासंगम हें कोण गे आई ? रासमंडळ गोपीचंदन आईकडे न्या ! तर मग गट्टी कोणाशीं ? शिशुवंचन गतकाल अंधारांतून डोकावणारीं मुखें काळेभोर विशाळ केस पन्नास वर्षांनंतर निःशब्द आत्मयज्ञ जो जे वांछील तो ते लिहो