ग्रीष्माची चाहूल
हे काय अनामिक आर्त पिसें
हुरहूर अकारण वाटतसे !
कांति जगावर अभिनव शिंपित
चराचरांतुन फुलवित जीवित
वसंत ये जगिं गाजत वाजत
कां अभ्र अवेळीं दाटतसे !
नवा फुलोरा नव पर्णावलि
हिमशीतल चहुंकडे सावली
जीवनगंगा जगिं अवतरली
तरि उदास मानस होइ कसें !
दिशा दिशा या उज्जवल मंगल
आम्रांतुनि ललकारति कोकिल
दुमदुमतो वनिं तो ध्वनि मंजुल
मनिं रात्रिंचर कां कण्हत असे !
सरेल किंवा वसन्त म्हणुनी
सुकतिल कुसुमाकुल पुष्करणी
करपुनि जाइल अवघी धरणी
ती आंच अगोदर भासतसे !
अग्नीचा घट खांद्यावरती
घेउनि, अग्नी पेरित भंवती
ग्रीष्म निघाला येण्या जगतीं
चाहूल तयाची लागतसे !
हें काय अनामिक आर्त पिसें !