Get it on Google Play
Download on the App Store

अध्याय ६ वा

॥ श्रीगणेशाय नम: ॥ श्रीसरस्वत्यै नम: ॥ श्रीगुरुभ्यो नम: ॥ श्रीकुलदेवतायै नम: ॥ श्रीसीतारामचंद्राभ्यां नम: ॥ श्रीसद्नुरुसाईनाथाय नम: ॥
असो परमार्थु वा संसारू । जेथें सद्नुरु कर्णधारू । तेंचि तारूं पैलपारू । नेऊनि उतारू लावील ॥१॥
सुद्नुरु-शब्दें वृत्ति उठतां । साईच प्रथम आठवती चित्ता । उभेच ठाकती सन्मुखता । ठेविती माथां निजहस्त ॥२॥
धुनीमाजील उदीसमन्वित । पडे जंव मस्तकीं वरदहस्त । ह्रदय स्वानंदें उलूनि येत । प्रेम ओसंडत नेत्रांतुनी ॥३॥
नवलगुरुहस्तस्पर्शविंदान । प्रलयाग्नींतही न होई जो दहन । त्या सूक्ष्मदेहाचें करी ज्वलन । भस्मीभवन करस्पर्शें ॥४॥
चुकूनि देवाची कथा वार्ता । निघाल्या उठे तिडीक माथां । वाचा प्रवाहे बाष्कळता । तयाही स्थिरता लाधावी ॥५॥
शिरीं ठेवितां करकमल । अनेका जन्मींचे परिपव्क मल । जाती धुवूनि होती निर्मल । भक्त प्रेमळ साईंचे ॥६॥
रूप पाहातां तें गोमटें । परमानंदें कंठ दाटे । नयनीं आनंदा पाझर फुटे । ह्रदयीं प्रकटे अष्टभाव ॥७॥
सोहंभावास जागवीत । निजानंदास प्रकटवीत । ठाय़ींच मीतूंपणा विरवीत । सामरस्यें अद्वैत मिरवी ॥८॥
वाचूं जातां पोथीपुराण । पावलोपावलीं सद्नुरुस्मरण । साईच नटे रामकृष्ण । करवी श्रवण निजचरित्र ॥९॥
परिसूं बैसतां भागवत । कृष्णचि साई नखशिखांत । वाटे गाई तें उद्धवगीत । भक्तनिजहित साधाया ॥१०॥
सहज बसावें करूं  वार्ता । तेथेंही साईनाथांची कथा । अकल्पितचि आठवे चित्ता । योग्य द्दष्टांता द्यावया ॥११॥
कागद घेऊनि लिहूं म्हणतां । अक्षरीं अक्षर येई न जुळवितां । परी तोचि जेव्हां लिहवी स्वसत्ता । लिहितां लिहितां लिहवेना ॥१२॥
जंव जंव अहंभाव डोकावत । निजकरें तया तळीं दडपीत । वरी करोनि निज शक्तिपात । शिष्यास कृतार्थ करीत ते ॥१३॥
काया - वाचा - मनें येतां । लोटांगणीं साई समर्था । धर्मार्थ-काम-मोक्ष हाता । चढती न मागतां आपैसे ॥१४॥
कर्म ज्ञान योग भक्ती । या चौमार्गीं ईश्वरप्राप्ती । जरी हीं चार चौबाजूं निघती । तरीही पोंचविती निजठाया ॥१५॥
भक्ती ही बाभुळवनींची वाट । खांचा खळगे अति बिकट । एकपावली परी ती नीट । हरीनिकट नेई कीं ॥१६॥
कांटा टाळूनि टाका पाय । हाचि एक सुलभ उपाय । तरीच निजधाम पावाल निर्भय । निक्षूनि गुरुमाय वदे हें ॥१७॥
मनाचे मळे जैं भक्तीं शिंपिलें । वैराग्य खुले ज्ञान फुले । कैवल्य फळे चित्सुख उफळे । अचूक चुकलें जन्ममरण ॥१८॥
मूळ परमात्मा स्वयंसिद्ध । तोचि सच्चिदानंद त्रिविध । उपाधियोगें झाला प्रबुद्ध । प्रकट बोध भक्तार्थ ॥१९॥
जैसा तो या त्रैगुण्यें व्यक्त । मायाही होऊनि क्रियाप्रयुक्त । सत्त्व-रज-तमा चाळवीत । करी सुव्यक्त निजगुण ॥२०॥
मृत्तिकेचा विशिष्ट आकार । तया नाम घट साचार । घट फुटतां नाम रूप विकार । निघूनि पार जातात ॥२१॥
हें अखिल जग मायेपासाव । परस्परां कार्यकारणभाव । मायाचि प्रत्यक्ष सावयव । होऊनि उद्भवली जगरूपें ॥२२॥
जगाआधीं मायेची स्थिती । पाहूं जातां नाहीं व्यक्ति । परमात्मरूपीं लीन होती । परम अव्यक्तीं संचली ॥२३॥
व्यक्त्त होतांही परमात्मरूप । अव्यक्त तरी ही परमात्मरूप । एवंच ही माया परमात्मरूप । अभेदरूप परमात्मीं ॥२४॥
मायेनें तमोगुणापासून । केले जडपदार्थ निर्माण । निर्जीव चलनवलनशून्य । क्रिया पूर्ण ही प्रथम ॥२५॥
मग मायेच्या रजोगुणीं । परमात्मचिद्नुणाचि मिळणी । होतां उघडली चैतन्यखाणी । स्वभावगुणीं उभंयांचे ॥२६॥
पुढें या मायेचा सत्त्वगुण । करी बुद्धितत्त्व निर्माण । तेथ परमात्म्याचा आनंदगुण । मिसळतां खेळां संपूर्णता ॥२७॥
एवं माया महाविकारी । क्रियोपाधि जों न स्वीकारी । पूर्वोक्त पदार्थांतें न करी । त्रिगुण तोंवरी अव्यक्त ॥२८॥
गुणानुरूप क्रिया कांहीं । न करितां माया व्यक्त नाहीं । राहूं शके अव्यक्त पाहीं । स्वयें जैं सेवी अक्रियत्व ॥२९॥
माया कार्य परमात्म्याचें । जग हें कार्य त्या मायेचें । ‘सर्वं खल्विदं ब्रम्हा’ - त्वाचें । ऐक्य तिहींचें तें हेंचि ॥३०॥
ऐसी जे हे अभेदप्रतीति । कैसेनि प्राप्त होय निश्चितीं । ऐसी उत्कटेच्छा जया चित्तीं । वेद श्रुति पहावी ॥३१॥
सारासार विचारशक्ति । वेदशास्त्र-श्रुति-स्मृती । गुरु-वेदांत-वाक्यप्रतीति । परमानंदप्राप्ति दे ॥३२॥
‘माझिया भक्तांचे धामीं । अन्नवस्त्रास नाहीं कमीं’ । ये अर्थीं श्रीसाई दे हमी । भक्तांसी नेहमीं अवगत ॥३३॥
‘मज भजती जे अनन्यपणें । सेविती नित्याभियुक्तमनें । तयांचा योगक्षेम चालविणें । ब्रीद हें जाणें मी माझें’ ॥३४॥
हेंचि भगवद्नीतावचन । साई म्हणती माना प्रमाण । नाहीं अन्नावस्त्राची वाण । तदर्थ प्राण वेंचूं नका ॥३५॥
देवद्वारीं मान व्हावा । देवापुढेंचि पदर पसरावा । तयाचाच प्रसाद जोडावा । मान सोडावा लौकिकीं ॥३६॥
काय लोकीं मान डोलविली । तितुक्यानें का भरसी भुली । आराध्यमूर्ति चित्तीं द्रवली । घर्में डवडवली पाहिजे ॥३७॥
हेंचि ध्येय लागो गोड । सर्वेंद्रियीं भक्तीचें वेड । इंद्रियविकारां भक्तीचे मोड । फुटोत कोड मग काय ॥३८॥
सदैव ऐसें भजन घडो । इतर कांहींहीं नावडो । मन मन्नामस्मरणीं जडो । विसर पडो अवघ्याचा ॥३९॥
नाहीं मग देह-गेह-वित्त । परमानंदीं जडेल चित्त । मन समदर्शी आणि प्रशांत । परिपूर्ण निश्चित होईल ॥४०॥
सत्संग केलियाची खूण ॥ वृत्तीसी पाहिजे समाधान । नानाठायीं वसे जें मन । तें काय ‘सल्लीन’ म्हणावें ॥४१॥
तरी होऊनि दत्तावधान । श्रोतं भावार्थे परिसिजे निरूपण । करितां हें साईचरित्र श्रवण । भक्तिप्रवण मन होवो ॥४२॥
कथासंगतीं होईल तृप्ति । लाधेल चंचलमना विश्रांति । होईल तळमळीची निवृत्ति । सुखसंवित्ति पावाल ॥४३॥
आतां पूर्वील कथानुसंधान । मशीदीचें जीर्णोद्धरण । रामजन्माचें कथाकीर्तन । चालवूं निरूपण पुढारां ॥४४॥
एक भक्त गोपाळ गुंड । जयासी बाबांची भक्ति उदंड । मुखीं बाबांचें नांव अखंड । काळखंडण ये रीती ॥४५॥
तयासी नव्हतें संतान । पुढें साईप्रसादेंकरून । पावता झाला पुत्ररत्न । चित्त प्रसन्न जाहलें ॥४६॥
झालें गोपाळ गुंडाचें मानस । यात्रा एक अथवा उरूस । भरवावा शिर्डीग्रामीं वर्षास । होईल उल्हास सर्वत्रां ॥४७॥
तात्या कोते दादा कोते । माधवरावादि प्रमुख जनांतें । रुचला विचार हा सकळांतें । तयारीतें लागले ॥४८॥
परी या वार्षिक उत्सवालागून । आधीं एक नियमनिर्बधन । जिल्हाधिकारी यांचें अनुमोदन । करणें संपादन आवश्यक ॥४९॥
तदर्थ उद्योग करूं जातां । गांवीं जो एक कुळकर्णी होता । कुत्सितपणें उलटा जातां । आला मोडता कार्यांत ॥५०॥
कुळकर्णी जो आडवा पडला । पहा कैसा परिणाम आला । यात्रा भरूं नये शिर्डीला । हुकूम झाला जिल्ह्याचा ॥५१॥
परी ही यात्रा भरावी शिर्डींत । बाबांचेंही हेंचि मनोगत । आज्ञा पूर्ण आशीर्वादयुक्त । होती तदर्थ झालेली ॥५२॥
ग्रामस्थांनीं पिच्छा पुरविला । जिवापाड यत्न केला । अधिकारियांनीं हुकूम फिरविला । मान राखिला सकळांचा ॥५३॥
तेव्हांपासू नि बाबांच्या मतें । यात्रा ठरविली रामनवमीतें । व्यवस्था पाहती तात्या कोते । यात्रा येते अपरंपार ॥५४॥
त्याच रामनवमीचे दिसीं । भजनपूजन समारंभेंसीं । तासे चौघडे वाजंत्रेंसीं । यात्रा चौपासी गडगंज ॥५५॥
वर्षास दोन नवीं निशाणें । समारंभें होईअ मिरवणें । मशिदीचे कळसास बंधाणें । तेथेंचि रोवणें अखेर ॥५६॥
त्यांतील एक निमोणकरांचें । दुजें निशाण दामू अण्णांचें । मिरवणें होतें थाटामाटाचें । फडकतें कळसाचे अग्रभागीं ॥५७॥
पुढें रामनवमीचा उत्सव । उरुसापोटीं कैसा समुद्भव । परिसा तें कथानक अभिनव । स्वानंदगौरव शिर्डीचें ॥५८॥
शके अठराशें तेहतीस सालीं । रामनवमी प्रथम झाली । उरुसापोटीं जन्मास आली । तेय़ूनि चालली अव्याहत ॥५९॥
प्रसिद्ध कृष्ण जागेश्वर भीष्म । तेथूनि या कल्पनेचा उगम । करावा रामजन्मोपक्रम । लाधेल परम कल्याण ॥६०॥
तेथपर्यंत केवळ उरूस । यात्रा भरत असे बहुवस । त्यांतूनि हा जन्मोत्सव सुरस । आला उदयास ते सालीं ॥६१॥
एकदां भीष्म स्वस्थचित्त । वाडियामाजीं असतां स्थित । काका पूजासंभारसमवेत । जावया मशिदींत उद्युक्त ॥६२॥
अंतरीं साईदर्शन - काज । वरी उरुसाचीही मौज । काका आधींच एक रोज । शिर्डींत हजर उत्सवार्थ ॥६३॥
पाहूनियां समय उचित । भीष्म तेव्हां काकांस पुसत । सद्‌वृत्ति एक मनीं स्फुरत । द्यात का मदत मजलागीं ॥६४॥
येथें वर्षास भरतो उरूस । रामजन्माचा हा दिवस । तरी जन्मोत्सव संपादायास । आहे अनायास ही संधी ॥६५॥
काकांस आवडला तो विचार । घ्या म्हणाले बाबांचा होकार । आहे तयांच्या आज्ञेवर । कार्यासी उशीर नाहीं मग ॥६६॥
परी उत्सवा लागे कीर्तन । उभा राहिला तोही प्रश्न । खेडेगांबीं हरिदास कोठून । ही एक अडचण राहिली ॥६७॥
भीष्म म्हणती कीर्तनकार । तुम्ही धरा पेटीचा स्वर । राधाकृष्णाबाई तयार । सुंठवडा वेळेवर करितील ॥६८॥
चला कीं मग बाबांकडे । विलंब हें शुभकार्या सांकडें । शुभासी जैं शीघ्रत्व जोडे । साधे रोकडें तैं कार्य ॥६९॥
चला आपण पुसावयास । आज्ञा कीर्तन करावयास । ऐसें म्हणतांच मशिदीस । दोघे ते समयास पातले ॥७०॥
काका आरंभ करितां पूरेतें । बाबाच जाहले प्रश्न पुसते । काय वाडयांत चाललें होतें । सुचेना तें काकांना ॥७१॥
तात्काळ बाबा भीष्माप्रती । तोच प्रश्न अन्यरीतीं । कां बुवा काय म्हणती । म्हणवूनि पुसती तयांतें ॥७२॥
तेव्हां काकांस आठव झाला । उद्दिष्टार्थ निवेदियेला । विचार बाबांचे मनास रुचला । निश्चित केला उत्सव ॥७३॥
दुसरे दिवशीं प्रात:समयाला । पाहूनि बाबा गेले लेंडीला । सभामंडपीं पाळणा बांधिला । थाट केला कीर्तनाचा ॥७४॥
पुढें वेळेवरी श्रोते जमले । बाबा परतले मीष्म उठले । काका पेटीवर येऊन बैसले । बोलावूं पाठविलें तयांना ॥७५॥
‘बाबा बोलाविती तुम्हांस’ । ऐकतां काकांचे पोटीं धस्स । काय झालें न कळे मनास । कथेचा विसर ना होवो ॥७६॥
ऐकूनि बाबांचें निमंत्रण । काकांची तेथेंचि झाली गाळण । बाबा कां बरें क्षुब्ध मन । निर्विन्घ कीर्तन होईल ना ॥७७॥
पुढें चालती मागें पहाती । भीत भीत पायर्‍या चढती । मंदमंद पाउलें पडती । चिंतावर्तीं बहु काका ॥७८॥
बाबा तयांस करिती विचारणा । कशास येथें बांधिला पाळणा । कथातात्पर्य आणि योजना । ऐकून मना आनंदले ॥७९॥
मग तेथें जवळ निंबर । तेथूनि घेऊनि एक हार । घाटला काकांच्या कंठीं सुंदर । मीष्माकरितां दिला दुजा ॥८०॥
पाळण्याचा प्रश्न परिसतां । उपजली होती मोठी चिंता । परी गळां तो हार पडतां । सर्वांस निश्चिंतता जाहली ॥८१॥
आधींच भीष्म बहुश्रुत । विविधकथापारंगत । कीर्तन जाहलें रसभरित । आनंद अपरिमित श्रोतयां ॥८२॥
बाबाही तैं प्रसन्नवदन । जैसें दिधलें अनुमोदन । तैसाचि उत्सव घेतला करवून । कीर्तनभजनसमवेत ॥८३॥
रामजन्माचिया अवसरीं । गुलाला बाबांच्या नेत्रांभीतरी । जाऊनि प्रकटले बाबा नरहरी । कौसल्येमंदिरीं श्रीराम ॥८४॥
गुलालाचें आला कोप । प्रत्यक्ष नरसिंहाचें रूप । सुरू झाले शिव्याशाप । वर्षाव अमूप जाहला ॥८६॥
पाळण्याचे होतील तुकडे । राधाकृष्णा मनीं गडबडे । राडील कैसा धड हें सांकडें । येऊनि पडे तिजलागीं ॥८७॥
सोडा सोडा लवकर सोडा । पाठीसी लागतां तिचा लकडा । काका सरकले पुढां । पाळणा सोडावयातें ॥८८॥
तंव तों बाबा अति कावले । काकांचिया अंगावर धांवले । पाळणा सोडणें जागींच राहिलें । वृत्तीवर आले बाबाही ॥८९॥
पुढें दुपारीं आज्ञा पुसतां । बाबा काय वदले आश्चर्यता । एव्हांच कैंचा पाळणा सोडितां । आहे आवश्यकता अजून ॥९०॥
ही आवश्यकता तरी कसली । अन्यथा नव्हे साई-वचनावली । विचार करितां बुद्धि स्फुरली । साङ्गता न झाली उत्सवाची ॥९१॥
येथवरी उत्सव झाला । दुसरा दिन जों नाहीं उगवला । नाहीं उगवला । नाहीं झाला जों गोपाळकाला । उत्सव सरला न म्हणावें ॥९२॥
एणेंप्रमाणें दुसरे दिनीं । गोपाळकाला कीर्तन होऊनी । पाळणा मग सोडायालागुनी । आज्ञा बाबांनीं दीधली ॥९३॥
पुढील वर्षीं भीष्म नव्हते । बाळाबुवा सातारकरांतें । कीर्तनार्थ आणविणें होतें । जाणें कवठयातें तयांना ॥९४॥
म्हणूनि बाळाबुवा भजनी । प्रसिद्ध ‘अर्वाचीन तुका’ म्हणूनि । घेऊनि आले काका महाजनी । उत्सव त्यांहातूनि करविला ॥९५॥
हेही जरी मिळाले नसते । काकाच कीर्तनार्थ उभे रहाते । दासगणू कृत आख्यान त्यांतें । पाठचि होतें नवमीचें ॥९६॥
तिसरे वर्षीं सातारकर । बाळाबुवांचेंच शिर्डीवर । आगमन जाहलें वेळेवर । कैसें सादर परिसा तें ॥९७॥
ऐकूनि साईबाबांची कीर्ति । दर्शनकाम उद्भवला चित्तीं । परी मार्गांत पाहिजे संगती । लाभेल केउती ही इच्छा ॥९८॥
बाळाबुवा स्वयें हरिदास । सातार्‍याकडे मूळ रहिवास । मुंबापुरीं परेळास । होता निवास ये समयीं ॥९९॥
बिर्‍हाड सिद्धाकवठें म्हणून । सातारा जिल्ह्यांत देवस्थान । तेथें रामनवमीचें कीर्तन । वर्षासन बुवांस ॥१००॥
आषाढीची एकादशी । रामनवमी चैत्रमासीं । या दोन वार्षिक उत्सवांसी । बाळाबुवांसीं संबंध ॥१०१॥
बादशाही सनद पाहतां । बडे बाबांचे खर्चाकरितां । रुपये चतुर्विंशती शतां । मूळ व्यवस्था संस्थानीं ॥१०२॥
असो या दोन उत्सवांलागीं । रुपये त्रिंशत बुवांची बिदागी । परी ते वर्षीं कवठयास मरगी । पडले प्रसंगीं ग्रामस्थ ॥१०३॥
तेणें रामनवमी राहिली । बुवांस तेथूनि पत्रें आलीं । यावें आतां पुढील सालीं । ग्रामचि खालीं झालासे ॥१०४॥
सारांश रामाची सेवा चुकली । बिदागीही जागीं राहिली । शिर्डीस जावया संधी फावली । भेट घेतली दीक्षितांची ॥१०५॥
दीक्षित बाबांचे परम भक्त । शिरडी - गमनाचा मनोगत । पुरेल त्यांनीं आणितां मनांत । स्वार्थ परमार्थ साधेल ॥१०६॥
पंचवार्षिक कवठयाची प्राप्ति । एकाच उत्सवीं बाबा देती । बाळाबुवा कां न आनंदती । आभारी होती बाबांचे ॥११७॥
असो पुढें एके दिवशीं । दासगणू येतां शिर्डीसी । देवविला प्रार्थूनि बाबांसी । उत्सव प्रतिवर्षीं तयांस ॥११८॥
तेथूनि पुढें हा कालवरी । होताहे जन्मोत्सव गडगजरीं । अन्नसंतर्पण आकंठवरी । महारापोरीं आनंद ॥११९॥
समाधीच्या महाद्वारीं । मंगल वाद्यांचिया गजरीं । साई - नामघोष अंबरीं । आनंदनिर्भरीं कोंदाटे ॥१२०॥
जैसी यात्रा वा उरूस । तैसेंच स्फूरलें गोपाळ गुंडास । कीं त्या जीर्ण मशिदीस । रूप गोंडस आणावें ॥१२१॥
मशिदीचाही जीर्णोद्धार । व्हावा आपुले हस्तें साचार । भक्त गोपाळ गुंडाचा निर्धार । पाषाण तयार करविले ॥१२२॥
परी हा जीर्णोद्धारयोग । नव्हता वाटे गुंडाचा भाग । या विशिष्ट कार्याचा सुयोग । आला मनाजोग पुढारा ॥१२३॥
वाटे बाबांच्या होतें मनीं । करावें हें नानांनीं । फरसबंदी मागाहुनी । करावी काकांनीं तदनंतर ॥१२४॥
तैसेंचि पुढें घडूनि आलें । आधीं आज्ञा मागतां थकले । म्हाळसापतीस मध्यस्थी घातलें । अनुमोदन दिधलें बाबांहीं ॥१२५॥
असो जेव्हां मशिदीसी । निशींत एका झाली फरसी । तेथूनि मग दुसरेच दिवशीं । बाबा गादीसीं बैसले ॥१२६॥
अकरा सालीं सभामंडप । तोही प्रचंड खटाटोप । केवढा तरी महाव्याप । जाहला थरकांप सकळिकां ॥१२७॥
तेंही कार्य येचि रीतीं । ऐसीच सकल परिस्थिति । असतां पूर्ण केलें भक्तीं । एके रात्रींत सायासें ॥१२८॥
रात्रीं प्रयासें खांब दाटावे । सकाळीं बाबांनीं उपटूं लागावें । अवसर साधूनि पुन्हां चिणावे । ऐसें शिणावें सकळिकीं ॥१२९॥
सर्वांनी घालावी कास । करावा रात्रीचा दिवस । पुरवावा मनाचा हव्यास । अति सायास सोसूनि ॥१३०॥
आधीं येथें उघडें आंगण । होतें इवलेंसें पटांगण । सभामंडपा योग्य स्थान । जाहलें स्फुरण दीक्षितां ॥१३१॥
लागेल तितुका पैका लावून । लोहाचे खांब कैच्या आणून । बाबा चावडीसी गेलेसे पाहून । काम हें साधून घेतलें ॥१३२॥
भक्तांनीं रात्रीचा करावा दिवस । खांब चिणावे करूनि सायास । चावडींतूनि परतण्याचा अवकाश । लागावें उपटण्यास बाबांनीं ॥१३३॥
एकदां अत्यंत कोपायमान । एका हातीं तात्यांची मान । दुजियानें एका खांबास हालवून । उपटून काढूं पहात ॥१३४॥
हाल हालवूनि केला ढिला । तात्यांचे माथ्याचा फेटा काढिला । कांडें लावून पेटवूनि दिला । खड्डय़ांत टाकिला त्वेषानें ॥१३५॥
तया समयींचे ते डोळे । दिसत जैसे अनल गोळे । सन्मुख पाहील कोण त्या वेळे । धैर्य गेलें सकळांचें ॥१३६॥
लगेच खिशांत हस्त घातला । रुपया एक बाहेर काढिला । तोही येथेंचि निक्षेपिला । जाणों तो केला सुमुहूर्त ॥१३७॥
शिव्याशापांचा वर्षाव झाला । तात्याही मनीं बहु घाबरला । प्रसंग बहु बिकट आला । प्रकार घडला कैसा हा ॥१३८॥
जन लोक विस्मयापन्न । हें काय आज आहे दुश्चिन्ह । तात्या पाटलावरील हें विन्घ । होईल निवारण कैसें कीं ॥१३९॥
भागोजी शिंद्यानें धीर केला । हळूहळू पुढें सरकला । तोही आयताच सांपडला । यथेष्ट घुमसिला बाबाहीं ॥१४०॥
माधवरावही हातीं लागले । तेही विटांचा प्रसाद पावले । जे जे मध्यस्थी करावया गेले । वेळींच अनुग्रहिले वाबांहीं ॥१४१॥
बाबांपुढें जाईल कोण । केबीं तात्याची करावी सोडवण । म्हणतां म्हणतां क्रोधही क्षीण । झाला शमन बाबांचा ॥१४२॥
तात्काळ दुकानदार बोलाविला । जरीकांठी फेटा आणविला । स्वयें तात्याचे डोक्यास बांधविला । शिरपाव दिधला जणूं त्यास ॥१४३॥
आश्चर्यचकित लोक झाला । काय कारण या रागाला । किमर्थ तात्यावरी हा हल्ला’ । केला गिल्ला बाबांनीं ॥१४४॥
कोपास चढले किंनिमित्त । क्षणांत पाहतां प्रसन्नचित्त । यांतील कारण यत्किंचित  । कोणासही विदित होईना ॥१४५॥
कधीं असत शांतचित्त । प्रेमें गोष्टी वार्ता वदत । कधीं न लागतां निमिष वा निमित्त । क्षुब्ध चित्त अवचित ॥१४६॥
असो ऐशा या बाबांच्या गोष्टी । एक सांगतां एक आठवती । सांगूं कोणती ठेवूं कोणती । प्रपंचवृत्ती बरवी ना ॥१४७॥
करवे न मजही आवड निवड । जैसी जिला मिळेल सवड । तैसी ती श्रोतयांची होड । श्रवणकोड पुरवील ॥१४८॥
पुढील अध्यायीं करावें श्रवण । वृद्धमुखश्रुत पूर्वकथन । साईबाबा हिंदू कीं यवन । करूं निरूपण यथामति ॥१४९॥
दक्षिणामिषें घेऊनि पैसा । जीर्णोद्धारार्थ लाविला कैसा । धोती पोती खंडदुखंडसा । देह कैसा दंडीत ॥१५०॥
कैसे परार्थ वेठीत कष्ट । निवारीत भक्तसंकट । पुढील अध्यायीं होईल स्पष्ट । श्रोते संतुष्ट होतील ॥१५१॥
स्वस्ति श्रीसंतसज्जनप्रेरिते । भक्तहेमाडपंतविरचिते । श्रीसाईसमर्थसच्चरिते । रामजन्मोत्सवादि कथनं नाम षष्ठोध्याय: संपूर्ण: ॥

॥ श्रीसद्रुसाईनाथार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥

श्रीसाईसच्चरित

साईबाबा मराठी
Chapters
उपोद्धात प्रस्तावना दोन शब्द आरंभ अध्याय १ ला अध्याय २ रा अध्याय ३ रा अध्याय ४ था अध्याय ५ वा अध्याय ६ वा अध्याय ७ वा अध्याय ८ वा अध्याय ९ वा अध्याय १० वा अध्याय ११ वा अध्याय १२ वा अध्याय १३ वा अध्याय १४ वा अध्याय १५ वा अध्याय १६ वा अध्याय १७ वा अध्याय १८ वा अध्याय १९ वा अध्याय २० वा अध्याय २१ वा अध्याय २२ वा अध्याय २३ वा अध्याय २४ वा अध्याय २५ वा अध्याय २६ वा अध्याय २७ वा अध्याय २८ वा अध्याय २९ वा अध्याय ३० वा अध्याय ३१ वा अध्याय ३२ वा अध्याय ३३ वा अध्याय ३४ वा अध्याय ३५ वा अध्याय ३६ वा अध्याय ३७ वा अध्याय ३८ वा अध्याय ३९ वा अध्याय ४० वा अध्याय ४१ वा अध्याय ४२ वा अध्याय ४३ वा अध्याय ४४ वा अध्याय ४५ वा अध्याय ४६ वा अध्याय ४७ वा अध्याय ४८ वा अध्याय ४९ वा अध्याय ५० वा अध्याय ५१ वा अध्याय ५२ वा अध्याय ५३ वा श्री साईबाबांचीं वचनें