विठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ४९१ ते ५००
४९१
डोळियाची भुक हारपली । पाहतां श्रीविठ्ठल माउली ॥१॥
पुंडलिकें बरवें केलें । परब्रह्मा उभें ठेलें ॥२॥
अठ्ठावीस युगें जालीं । आद्यापि न बैसें खालीं ॥३॥
उभा राहिला तिष्ठत । आलियासीं क्षेम देत ॥४॥
ऐसा कृपाळु दीनाचा । एका जनार्दनीं साचा ॥५॥
४९२
युगें आठ्ठावीस जालीं । परी न बैसें तो खालीं ॥१॥
कोण पुण्य न कळे माय । विटे लाधलें या विठ्ठलाचें पाय ॥२॥
नाहीं बोलाचालीअ मौन धरियलें । कैसें चाळविलें पुंडलिकें ॥३॥
एका जनर्दनीं विटेवर । दोन्हीं कटीं ठेविलें कर ॥४॥
४९३
म्हणती दक्षिण द्वारका । पुण्यभुमी वैकुंठीं देखा । पाहुनियां पुंडलीका । राहिलासे उभा विटेवरी ॥१॥
काय वर्णावा महिमा । न कळेचि आगम निगमं । वेदादिक पावले उपरमा । जयासी पैं वर्णितां ॥२॥
तो आला आपुले पायीं । भक्त इच्छा धरुनी हृदयीं । एका जनार्दनीं सायी । सर्वावरी सारखी ॥३॥
४९४
तारावया भोळे भक्त । कृपावंत पंढरीनाथ ॥१॥
करुनी मीस पुंडलीकांचे । उभा उगाचि विटेवरी दिसे ॥२॥
ऐसा भक्तांसी भुलला । तारावया उभा ठेला ॥३॥
जनीं जनार्दनीं । शरण एका जनार्दनीं ॥४॥
४९५
उभा पुंडलिकांपुढें । कटीं कर ठेउनी रुपडें ॥१॥
पाहतां वेडावलें मन । शिवा लागलेंसे ध्यान ॥२॥
सनकादिक वेडावले । ते पुंडलिके भुलविले ॥३॥
भक्ता देखोनि भुलला । एका जनार्दनीं सांवळां ॥४॥
४९६
आला पुडंलिंकासाठी । उभा सम पाय विटीं ॥१॥
विठु मदनाचा पुतळा । भुलवणा तो सकळा ॥२॥
अराध्य दैवत शिवाचें । कीर्तनीं उघदाची नाचे ॥३॥
एका जनार्दनीं मन । वोवाळावें पायांवरुन ॥४॥
४९७
सर्वांचे जे मूळ सर्वांचे जें स्थळ । तें पद्ययुगलु विटेवरी ॥१॥
साजिरें साजिरें कर दोन्हीं कटीं । उभा असे तटीं भीवरेच्या ॥२॥
नये ध्याना मना आगमाच्या खुणा । कैलासीचा राणा ध्यात जया ॥३॥
एका जनार्दनी पुरे परता दुरी । पुंडलीकांचे द्वारीं उभा विटे ॥४॥
४९८
ॐकार सह मकार आदि अंत नाहीं जया । तें पुंडलिक भुलवोनि आणिलें या ठायां ॥१॥
भुललें वो माय पुंडलिकांप्रीतीं । उभाचि राहे परी खेद न करी चित्तीं ॥२॥
अथरा पुराणांसी वाडशास्त्रें वेदादती ॥ तो सांवळा श्रीकृष्ण उभा विटे पुंडलिकाचे भक्ति ॥३॥
वेद वेदांतरें मत मतांतरें न कळे श्रुती पैं वेवादती । तोएका जनार्दनांचे ह्रुदयी सांवळा घेउनि बुंथीं ॥४॥
४९९
अकार तो अकारु मकार तो मकारु । उकाराचा पालाऊ शोभे गे माय ॥१॥
आदि अंत नसे ज्या रुपा वेगळें । तें कैसें वोळलें पुंडलिका गे माय ॥२॥
वेद उपरमला पुराणें कुंठीत । शास्त्रांची मती नेणत तया सुखा गे माय ॥३॥
जाणते नेणते सर्व वेडावले । ठकलेचि ठेलें सांगुं काय गे माय ॥४॥
या पुंडलिकें वेडविलें चालवुनि गोविलें । एका जनार्दनीं उभें केलें विटेवरी गे माय ॥५॥
५००
अकार उकार मकारांपरता सर्वेश्वर । कटीं धरुनी कर उभा विटे ॥१॥
नीरा भीवरा संगम पुंडलीक मुनी । नारद वेणुनाद ऐसेंस्थळ लक्षुनी ॥२॥
योगियां हृदयींचें ठेवणें गोमटें । जोडलें उद्भटे पुंडलीका ॥३॥
आषाढी कार्तिकी आनंद सोहळा । संताचा मेळा घनवट ॥४॥
एका जनार्दनीं जनार्दन एकपणीं । त्रैलोक्यांचा धनी विटेवरी ॥५॥