Get it on Google Play
Download on the App Store

अध्याय ५३

श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीत्रिलोक्यनाथाय नमः ॥    
जय विश्वभूषणा विश्वंभरा ॥ मायातीता जगदुद्धारा ॥ सगुणस्वरूपा निर्विकारा ॥ सायुज्यउदारा जगद्गुरो ॥१॥
जय जय मायाचक्रचाळका ॥ पीतांबरधारी वैकुंठनायका प्रजापतीचे निजजनका ॥ वेदोद्धारका पांडुरंगा ॥२॥
वारण आणि अणुरेणूंत ॥ तूं सारिखाचि अससी जगन्नाथ ॥ सुरगण पुरंदर निश्चित ॥ सत्तेनें वर्तती तुझिया ॥३॥
चंद्रसूर्य आकाशीं धांवती ॥ त्यांची सूत्रदोरी तुझिया हातीं ॥ जैसा जळमंडपी बाहुल्यांप्रती ॥ नाचवितो युक्तीं निजबळें ॥४॥
कां एकलाचि प्रभंजन केवळ ॥ हालवितसे तरुवर सकळ ॥ तैसा लाघवी तूं गोपाळ ॥ ब्रह्मांडगोळ हालविसी ॥५॥
जें जें चराचर दिसतें दृष्टीं ॥ तें तुझ्या रोमरंध्रीं जगजेठी ॥ तो तूं पुंडलिकाचे पाठीं ॥ दोनही कर कटीं ठेविले ॥६॥
ब्रह्मादिकां पार न कळे जाण ॥ तो तूं निजभक्तांचें पाळिसी वचन ॥ नानापरीचें संकट दाखवून ॥ मग निजांगें धांवणें करिसी तूं ॥७॥
शेषशायी तूं गरुडध्वजा ॥ लक्ष्मी इच्छी तुझिया चरणरजा ॥ तो तूं उभा राहूनि अधोक्षजा ॥ घेसील पूजा दासांची ॥८॥
योगी बैसले वज्रासनीं ॥ तरी लवकरी न येसी त्यांचे ध्यानीं ॥ तो तूं प्रेमळ भक्तांचें कीर्तनीं ॥ निर्लज्ज होऊनि नाचसी ॥९॥
त्या निजभक्तांचीं अघटित चरित्रें ॥ तूंच वदविसी राजीवनेत्र ॥ येरवीं मी मतिमंद करावया स्तोत्र ॥ बुद्धि स्वतंत्र असेना ॥१०॥
मागील अध्यायीं कथा अद्भुत ॥ तुकयासी पावले पंढरीनाथ ॥ कोरडे कागद उदकांत ॥ तेरा दिवस राखिले ॥११॥
आतां सावध होऊनि श्रोतीं ॥ कथा रसाळ परिसावी पुढती ॥ असो धामणगांव बालेघांटाप्रती ॥ प्रसिद्ध जाणती संतसाधु ॥१२॥
तेथील पाटील वैष्णव भला ॥ प्रेमळ भक्त माणकोजी बोधला ॥ शूद्र यातींत उपनाम त्याला ॥ जगताप ऐसें म्हणताती ॥१३॥
ममताई तयाची निजकांता ॥ परम भाविक पतिव्रता ॥ जे भ्रतारआज्ञेविण सर्वथा ॥ न वर्तें वृथा संसारीं ॥१४॥
ज्येष्ठपुत्र अति उदासी ॥ यमाजी नामाभिधान त्यासी ॥ तैसीच स्नुषा सद्गुणराशी ॥ नाम तियेसी भागीरथी ॥१५॥
ऐशीं चौघें जण एकचित्त ॥ प्रपंचीं असोनि अति विरक्त ॥ हृदयीं आठवोनि पंढरीनाथ ॥ भजन करित निशिदिनीं ॥१६॥
घरीं धनधान्य असे अपार ॥ महत्त्व मान्यता कारभार ॥ गायी वृषभ निरंतर ॥ गोठवण भरून असती पैं ॥१७॥
पंधरा दिवसीं एकादशीसी ॥ जात असे पंढरीसी ॥ नेमवारी धरिली ऐसी ॥ बोधराजें निजनिष्ठा ॥१८॥
द्वादशी पर्वकाळ सुदिन ॥ करी ब्राह्मणसंतर्पण ॥ दीन याचक क्षुधित जाण ॥ वांटित अन्न त्यांलागीं ॥१९॥
त्रयोदशीस उठोन लगलाहीं ॥ परतोनि यावें धामणगांवीं ॥ ऐसें बहुत दिवस लोटतां पाहीं ॥ तों अवर्षण पडलें देशांत ॥२०॥
दुष्काळ पडला अति कठीण ॥ साहा शेरांची जाहली धारण ॥ द्रव्य देऊनि विकत अन्न ॥ दुर्बळांकारण मिळेना ॥२१॥
ऐसा कठिण काळ देखतां दृष्टीं ॥ बोधल्यास करुणा उपजली पोटीं ॥ म्हणे भूतमात्रीं जगजेठी ॥ आहे सर्वां घटी व्यापक ॥२२॥
मग कांतेसी नेऊनि एकांतीं ॥ निजहित सांगे तिजप्रती ॥ म्हणे भुकेलियासी यथाशक्ती ॥ अन्नोदक देइंजे ॥२३॥
क्षुधार्थियासी द्यावें अन्न ॥ सुकत्या झाडासी घालावें जीवन ॥ शीतकाळीं वस्त्रें अर्पितां जाण ॥ तरी अक्षय पुण्य जोडतसे ॥२४॥
प्रवासी रोगिया औषध देतां ॥ कीं बुडत्यासी जळांतूनि काढितां ॥ कीं दुर्बळ ब्राह्मणाचें लग्न करितां ॥ तरी अक्षय पुण्य जोडतसे ॥२५॥
पावकें जळतां विझविलें घर ॥ कीं अनाथ प्रेतासी अग्निसंस्कार ॥ तृषाक्रांतासी पाजितां नीर ॥ तरी अक्षय पुण्य जोडतसे ॥२६॥
निर्बळ ढोरासी कुरवाळणें ॥ कीं पाशांतूनि सावज सोडविणें ॥ याचकांसीं बोलतां नम्र वचनें ॥ तरी अक्षय पुण्य जोडतसे ॥२७॥
हें सुकृत असतां पदरीं जाण ॥ तरी सात्विक वैराग्य उपजेल तेणें ॥ मग जोडती श्रीरामचरण ॥ पळती विघ्नें विषयांचीं ॥२८॥
येर जपतपें उग्र करिती ॥ तीं फळभोगें सुकृतें विलया जाती ॥ आणि परोपकार जे साधिती ॥ तयांसी विरक्ति ठसावे ॥२९॥
यापरी बोधला एकांतीं ॥ शिकवण देतसे कांतेप्रती ॥ अवश्य म्हणोनि ते सती ॥ तैशाचि रीतीं वर्ततसे ॥३०॥
करुणा धरूनि सर्वां भूतीं ॥ दुष्काळीं अन्नदान करिती ॥ स्वदेशांत प्रगटली कीर्ती ॥ याचक येती धांवूनि ॥३१॥
सारखेचे राशीवरी देखा ॥ गोळा होती मुंग्या मक्षिका ॥ कीं वृक्षच्छायेचिया देखोनि सुखा ॥ पांथ येती धांवोनि ॥३२॥
नातरी डोंगराचिया उदकापासीं ॥ श्वापदें येती निजप्रीतीसीं ॥ तेवीं बोधल्याचें मंदिरासी ॥ तृषार्त क्षुधार्त येती बहु ॥३३॥
अश्वावरी सामग्री घालूनि बहुत ॥ पंढरीसी निघावें दशमी आंत ॥ एकादशीसी जाऊनि तेथ ॥ स्नान करीत चंद्रभागेचें ॥३४॥
जात पुंडलिकाचें दर्शना ॥ हातीं शोभे टाळ वीणा ॥ घालूनि क्षेत्रप्रदक्षिणा ॥ करी गर्जना हरिनामें ॥३५॥
सप्रेमभरीं ते अवसरीं ॥ लोटांगण घाली महाद्वारीं ॥ मग प्रवेशोनि राउळांतरीं ॥ स्वरूप दृष्टीभरी न्याहाळीत ॥३६॥
देवासी देऊनि आलिंगन ॥ सांगत आपुले जीवींची खूण ॥ जैसी कन्या सासुरवासीण ॥ गुज सांगत मातेसी ॥३७॥
मस्तक ठेवूनि चरणांवरी ॥ सभामंडपीं कीर्तन करी ॥ जागरण होत प्रहर चारी ॥ स्वानंदगजरीं तेधवां ॥३८॥
विप्राहातीं स्वयंपाक करून ॥ क्षुधार्थियांसी अर्पावें अन्न ॥ मग देवासीं आज्ञा मागून ॥ यावें परतोन गृहासी ॥३९॥
ऐसें लोटतां बहुत दिन ॥ पदरींचें सरलें धान्यधन ॥ मग अलंकार बस्ता मोडून ॥ करी अन्नदान याचकां ॥४०॥
गायी वृषभ चार्‍याविण पीडती ॥ म्हणोनि वांटिलीं लोकांप्रती ॥ निरुपाधि होऊनि ऐशा रीतीं ॥ भजन एकांतीं करीतसे ॥४१॥
निंजांगें कष्ट करून ॥ मजुरी करूनि मिळवावें अन्न ॥ त्यांतही अतिथी संतोषवून ॥ कुटुंबरक्षण करीतसे ॥४२॥
ऐसी येतां दरिद्रआपदा ॥ आपुला निश्चय न सांडी कदा ॥ सद्भावें आळवूनि गोविंदा ॥ गुणानुवादा वर्णीतसे ॥४३॥
ऐसी निष्ठा देखोनि चित्तीं ॥ प्रसन्न जाहला रुक्मिणीपती ॥ साक्षात दर्शन एकांतीं ॥ बोधल्याप्रती देतसे ॥४४॥
एक चित्तीं नसतां भावो ॥ सर्वथा न भेटे देवाधिदेवो ॥ प्रेम भक्तीविण पाहा वो ॥ जाणपण वावो कासया ॥४५॥
अंगीं भरतां ज्ञानाभिमान ॥ कदापि न ठसे  भोळेपण ॥ जैसा तरुवर थोर वाढला जाण ॥ तो लवों नेणेचि सर्वथा ॥४६॥
कीं वृद्धत्व पातला द्विजवर ॥ त्याचें मुखीं न बैसे वेदाक्षर ॥ कीं कोल्हाटी थोर वाढल्या वर ॥ त्याचें अंग न लवेचि ॥४७॥
कीं अग्नीमाजी मडकें भाजिती ॥ त्याची परतोनी नव्हेचि माती ॥ नातरी जीं बीजें अग्नीनें आहाळती ॥ तीं अंकुरासी न येती सर्वथा ॥४८॥
तेवीं जाणपण येतां अंगासी ॥ भोळेपण न ठसेच तयासी ॥ भाव विश्वास नसतां मानसीं ॥ हृषीकेशी आतुडेना ॥४९॥
म्हणूनि साधुसंतजन ॥ डावलोनि टाकिती ज्ञानाभिमान ॥ जेवीं हिवराचे वृक्षालागून ॥ न जाती सज्ञान सर्वथा ॥५०॥
असो संतांची वर्णितां स्थित ॥ पुढें ग्रंथ वाढेल बहुत ॥ बोधल्याची देखोनि भोळी भक्त ॥ पंढरीनाथ भेटला ॥५१॥
एके दिवसीं हरिदिनीसी ॥ पंढरीस चालिले यात्रेसी ॥ वाटखर्ची नाहीं द्यावयासी ॥ मग कांता मानसीं चिंतावली ॥५२॥
चंद्रभागेसी करितां स्नाना ॥ ब्राह्मणासी द्यावया नाहीं दक्षिणा ॥ द्वादशीस विप्रासी भोजना ॥ कोठूनि द्यावें निजकांतें ॥५३॥
तरी काष्ठें आणोनियां स्वकरीं ॥ विकीन पंढरीचे बाजारीं ॥ मग कुर्‍हाद घेवोनि करीं ॥ पंढरीस सत्वर चालिले ॥५४॥
पायांस न मिळे पायतण ॥ वस्त्रें चवाळ अति जीर्ण ॥ डोक्यास चिंध्या बांधोन ॥ करित भजन श्रीहरीचें ॥५५॥
म्हणे गेलें घरींचें संपत्ति धन ॥ हें बहुत वाटें समाधान ॥ देवें मायाजाळ काढोन ॥ प्रपंचभान उडविलें ॥५६॥
जैसें नितळोनि गेलिया आभाळ ॥ आकाश दिसे अति निर्मळ ॥ कीं पूर ओहटोनि गेलिया तुंबळ ॥ गंगा निश्चळ वाहतसे ॥५७॥
तेवीं लया जातां धनसंपत्ती ॥ बोधला निश्चळ जाहला चित्तीं ॥ अंतरीं होऊन प्रेमभरित ॥ भजन करीत चालिला ॥५८॥
सन्निध उरतां क्षेत्र पंढरी ॥ भाराभार काष्ठें घेतलीं शिरीं ॥ तीं सत्वर नेऊनि बाजारीं ॥ तीन पैशांवरी दिधलीं ॥५९॥
चित्तीं अनुताप धरून ॥ केलें चंद्रभागेचें स्नान ॥ प्रयोग सांगतां विप्राकारण ॥ दक्षिणा दिधली एक पैसा ॥६०॥
एक पैसा मोडून ते वेळां ॥ घेतल्या खारका बुका माळा ॥ राउळा जाऊन घनसांवळा ॥ भावें पूजिला निजप्रीतीं ॥६१॥
रात्रीं ऐकोनि हरिकीर्तन ॥ चार प्रहर केलें जागरण ॥ द्वादशीस करोनियां स्नान ॥ उद्विग्नमन बैसला ॥६२॥
म्हणे विप्रासी शिधा द्यावयासी ॥ अनुकूलता नाहीं आजिचे दिवसीं ॥ मागुती तिरुका देऊनि वाणियासी ॥ पिष्ट अर्धशेर आणिलें ॥६३॥
तें चवाळ्यांत बांधोन ते अवसरीं ॥ बैसला चंद्रभागेचे तीरीं ॥ म्हणे कोणही द्विजवर येईल जरी ॥ तरी सभाग्य अंतरीं मी एक ॥६४॥
नाहीं डाळ तांदूळ लवण ॥ कोण दुर्बळाचें घेईल अन्न ॥ थोर थोर लोक यात्रेसी येऊन ॥ समाराधना घालिती ॥६५॥
सांडूनियां दिव्य मंदिर ॥ खोपटांत न येती वस्तीकर ॥ कां पात्रींचें टाकोनियां क्षीर ॥ ताक जेवणार न घेती ॥६६॥
तेवीं थोर थोर टाकोन यजमान ॥ मजकडे कोण येतील ब्राह्मण ॥ ऐसा चिंताक्रांत होऊन ॥ करित भजन श्रीहरीचें ॥६७॥
बोधल्याचा भाव निर्मळ ॥ जाणोनियां भक्तवत्सल ॥ वृद्ध ब्राह्मण दीनदयाळ ॥ जाहले तत्काळ ते समयीं ॥६८॥
हातीं काठी डोईसी टोपी ॥ जीर्ण वस्त्र नेसले जगजेठी ॥ थरथरां कांपत उठाउठीं आले वाळुवंटीं तेधवां ॥६९॥
बोधल्यासी म्हणे जगज्जीवन ॥ तूं आमुचा यजमान पुरातन ॥ मी पंढरीक्षेत्रीं राहून ॥ आशीर्वचन तुज देतों ॥७०॥
आणिक उदंड असती द्विजवर ॥ त्यांचे यजमान थोरथोर ॥ मज दुर्बळालागीं साचार ॥ कोणीच पामर न पुसती ॥७१॥
म्हणोनि क्षुधित होऊनि पोटीं ॥ पातलों बोधल्या तुझें भेटी ॥ काय साहित्य असेल जें गांठीं ॥ तें उठाउठीं मज द्यावें ॥७२॥
ऐकोनि विप्राचें वचन ॥ चित्तीं वाटलें समाधान ॥ म्हणे मज पावला रुक्मिणीरमण ॥ आनंदघन कृपाळु ॥७३॥
मग चवाळ्याची गांठ सोडूनि सत्वरीं ॥ पिष्ट काढिलें ते अवसरीं ॥ घातलें ब्राह्मणाचे पदरीं ॥ परी संकोच अंतरीं वाटला ॥७४॥
म्हणे स्वामी हें कोरडें पीठ ॥ द्यावयासी नाहीं डाळ मीठ ॥ वचन ऐकूनि वैकुंठपीठ ॥ काय बोलत तेधवां ॥७५॥
समयीं होतें जें अनुकूल ॥ तें त्वां दिधलें ये वेळ ॥ कासयासी पाहिजे लवण डाळ ॥ ऐसें घननीळ म्हणतसे ॥७६॥
बोधल्याचें चित्तीं आवडी बहुत ॥ कीं ब्राह्मण जेवावा दृष्टीदेखत ॥ हे जीवींची खूण पंढरीनाथ ॥ जाणता जाहला ते काळीं ॥७७॥
मग म्हणे रुक्मिणीकांत ॥ आमुचें बिर्‍हाड देउळांत ॥ स्वयंपाक करावया तेथ ॥ स्थलही रितें दिसेना ॥७८॥
शुभां वेचोनि देशील मातें ॥ तरी पानगे करूनि भक्षूं येथें ॥ ऐकोनि बोधल्याच्या चित्तातें ॥ संतोष परम वाटला ॥७९॥
म्हणे जैसें होतें माझें मनीं ॥ तैसेचि बोलिला विप्र वाणी ॥ मग चवाळ्याची ओंटी करूनी ॥ शुभा वेंचोनि आणिल्या ॥८०॥
स्नान करोनि आला ब्राह्मण ॥ ओलें वस्त्र नेसला जीर्ण ॥ बोधल्यानें यात्रेकर्‍यापासोन ॥ कृशानु आणोन दिधला ॥८१॥
ज्याचें ऐश्वर्य देखोनि डोळां ॥ लक्ष्मी जडली चरणकमळा ॥ तो वैकुंठवासी घनसांवळा ॥ पानगे करीत बैसला ॥८२॥
वेदोक्तमंत्र उच्चारूनी ॥ ज्यासी अवदान देती ऋषी हवनीं ॥ तो निजभक्ताची आवडी देखोनी ॥ पिष्ट मळीत निजकरें ॥८३॥
हा रुक्मिणीसी कळतां वृत्तांत ॥ कीं स्वयंपाक करिती पंढरीनाथ ॥ मग ती वृद्धरूप धरोनि त्वरित ॥ येती जाहली त्या ठायीं ॥८४॥
जैसा दीपक सूक्ष्म होतां जाण ॥ प्रकाश तैसाचि दिसे मलिन ॥ कीं वृक्षासी येता पोखरपण ॥ लता पिंगट होताती ॥८५॥
कां मृदंगाऐसीचि उमटे ध्वनी ॥ कीं पुष्पाऐसाचि परिमळ जाण ॥ कीं मेघाअंगीं चपळा जाण ॥ शोभायमान चमकत ॥८६॥
नातरी चित्राऐसा उमटे रंग ॥ कीं प्रकृतीऐसेंचि होय अंग ॥ कां मुगाऐसीचि जैसी शेंग ॥ झाडीं असतां वाढतसे ॥८७॥
काम ऋतुऐसेंचि आकाश होये ॥ कीं ओघाऐसी सरिता वाहे ॥ तेवीं भ्रताराऐसी रुक्मिणीमाये ॥ रूपें नटली तेधवां ॥८८॥
मुखांत नाहीं द्विजपंक्ती ॥ कर्णीं ताटंकें लखलखती ॥ सौभाग्यभूषणें विराजती ॥ कुंकुम ललाटीं लाविलें ॥८९॥
शुभ्र फाटकें वस्त्र जीर्ण ॥ काठी टेंकीत स्थिरावोन ॥ मग वाळुवंटीं येऊन जाण ॥ जगज्जीवन धुंडीतसे ॥९०॥
तो वाळुवंटीं थाळ घालूनी ॥ पिष्ट मळीतसे चक्रपाणी ॥ हें देखोनि विश्वजननी ॥ हांसोन काय बोलतसे ॥९१॥
यजमान आला यात्रेसी ॥ एकलेच आलां त्याजपासीं ॥ आम्हांसी टाकोनि मागेंसीं ॥ स्वयंपाकासी निघालां ॥९२॥
रुक्मिणी म्हणे ते समयीं ॥ मी स्वयंपाकार्थ पातलें पाहीं ॥ मग स्नान करोनि लवलाहीं ॥ बैसली येऊन सन्निध ॥९३॥
म्हणे एकलेच करूं पाहतां भोजन ॥ परी जेवावयास आली सुवासिण ॥ ऐकोनि बोधल्याचें मन ॥ संतोषयुक्त तेधवां ॥९४॥
बोधला विचारी स्वमनांत ॥ अन्न असे कीं हें किंचित ॥ उभयतां कैसीं जेवितील यांत ॥ न कळे निश्चित मजलागीं ॥९५॥
अनंतशक्तींची स्वामिणी जेथ ॥ सकळ सिद्धि ओळंगती तेथ ॥ तिचे हात लागतां त्वरित ॥ आली बरकत अन्नासी ॥९६॥
रांजणीं बैसली भागीरथी ॥ तरी ती आटेल कैशा रीतीं ॥ कामधेनूचिया गोढ्याप्रती ॥ चार्‍यासी तुटी न ये की ॥९७॥
नातरी उर्वीचें लग्नांत जाण ॥ नव्हे स्थळाची अडचण ॥ तेवीं जेथें बैसली माता रुक्मिण ॥ तेथें किंचित न्यून न पडेचि ॥९८॥
आतां पक्वान्नें करावीं जर ॥ तरी बोधल्याचें दुखवेल अंतर ॥ म्हणोनि पानगेच भाजिले फार ॥ जे अमृताहून सुरस ॥९९॥
तीन पात्रें तत्काळ वाढून ॥ निजभक्तासी म्हणे जगज्जीवन ॥ तुम्हींही आतांच उठोन ॥ प्रसाद घ्यावा ये पंक्ती ॥१००॥
येरू म्हणे जी द्विजवरा ॥ मी आतांच न जेवीं सत्वरा ॥ तुम्ही उभयतां जेविल्या पुढारां ॥ उच्छिष्ट पात्र मज द्यावें ॥१॥
अवश्य म्हणे हृषीकेशी ॥ मग सत्वर बैसले भोजनासी ॥ तों सुरवर येवोनि आकाशीं ॥ कौतुक दृष्टीसी पाहाती ॥२॥
इतर जनांच्या न पडतां दृष्टी ॥ परस्परें बोलताती गोष्टी ॥ म्हणती भक्तवत्सल जगजेठी ॥ प्रेमळापाठीं लागतसे ॥३॥
आम्ही करितों नाना यत्न ॥ परी कदा न करी अमृतपान ॥ तो बोधल्याची भक्ती देखोन ॥ भक्षी कदन्न निजप्रीतीं ॥४॥
ब्राह्मण सुवासिनी जेवल्यावर ॥ बोधल्यासी दिधलें उच्छिष्ट पात्र ॥ निमिष न लागतां शारंगधर ॥ अदृश्य जाहले तेधवां ॥५॥
तेव्हां उमजलें याचें मनीं ॥ कीं विप्रवेषें आले चक्रपाणी ॥ माझें समाधान करूनी ॥ गेले ऐसें वाटतसे ॥६॥
पात्रीं प्रसाद होता उरला ॥ तो निजप्रीतीनें भक्षी बोधला ॥ देउळासी जाऊन ते वेळां ॥ काय बोलिला देवासी ॥७॥
म्हणे भक्तवत्सला जगज्जीवना ॥ आजि कदन्न आवडलें तुझिया मना ॥ थोरथोर टाकूनि समाराधना ॥ सांभाळिलें दीना निजकृपें ॥८॥
यावरी म्हणे रुक्मिणीरमण ॥ द्विजांसी वाढिती नाना पक्वान्न ॥ तेथेंही मी जातसें जाण ॥ परी कोणीच भोजन न घालिती ॥९॥
बोधल्यास म्हणती अधोक्षज ॥ उदयीक कौतुक दाखवीन तुज ॥ तों एका सावकारें सहज ॥ सहस्रभोजन मांडिलें ॥११०॥
सर्व साहित्य करोनि ते दिनीं ॥ रात्रीं द्विजांसी सांगितलीं आमंत्रणीं ॥ सकळांचीं नांवें पुसोनी ॥ पत्रीं लिहोनि ठेविलीं ॥११॥
मग वाळुवंटीं कनात देऊनी ॥ स्वयंपाक केला दुसरे दिनीं ॥ विप्रांसी स्नानें सांगतां त्यांनीं ॥ पात्रीं येऊनि बैसले ॥१२॥
कागदीं ताळा पाहतां सहज ॥ तों सहस्रांची आली बेरीज ॥ तंब बोधल्यासी म्हणे अधोक्षज ॥ कौतुक तुज दाखवितों ॥१३॥
मग आपण जाहला वृद्ध ब्राह्मण ॥ वस्त्र नेसला फाटकें जीर्ण ॥ हातीं काठी जगज्जीवन ॥ थरथरां मान कांपवीत ॥१४॥
ऐसें रूप धरोनि पाहीं ॥ सत्वर चालिले लवलाहीं ॥ बोधल्यासी म्हणती तये समयीं ॥ कौतुक पाहीं दुरोनि ॥१५॥
ब्राह्मणपंक्तीपासीं जाण ॥ येऊनि बोलतसे जगज्जीवन ॥ मी क्षुधित उपवासी ब्राह्मण ॥ पक्वान्नभोजन इच्छीतसें ॥१६॥
ते म्हणती परतोनि जाईं ॥ येथें समावेश होत नाहीं ॥ वचन ऐकोनि शेषशायी ॥ काय बोलती तेधवां ॥१७॥
सहस्र ब्राह्मण बैसले देख ॥ यांत एक न समाये काय आगंतुक ॥ ऐसें बोलतां वैकुंठनायक ॥ सावकार बोलत तें ऐका ॥१८॥
आमंत्रिले ब्राह्मण असतां जाण ॥ आगंतुकाचें काय कारण ॥ ऐसे येतील उदंड जन ॥ आम्हीं कोठून अन्न पुरवावें ॥१९॥
मग बळेंचि पात्रीं उठाउठीं ॥ जाऊनि बैसले जगजेठी ॥ बोधला कौतुक विलोकूनि दृष्टी ॥ आश्चर्य पोटीं करीतसे ॥१२०॥
सावकार सेवकांसी सांगे देखा ॥ ब्राह्मणासी बाहेर उचलोनि टाका ॥ तेव्हां कोणीचि न करिती विवेका ॥ वैकुंठनायाका उठविलें ॥२१॥
कोणीं धरिलें चरण हात ॥ कोणी शेंडी धरोनि ओढीत ॥ म्हणती हा ब्राह्मण झोंड बहुत ॥ बळेंचि बैसतो पात्रावरी ॥२२॥
ऐसें परस्परें बोलोनि वचन ॥ द्विजासी टाकिलें भिरकावून ॥ पुढती सरसावोनि जगज्जीवन ॥ उभे राहिले तेधवां ॥२३॥
तों इकडे पात्रीं वाढिलें घृत ॥ पुरोहितें संकल्प सोडिला त्वरित ॥ मग आपोशन घेऊनि समस्त ॥ द्विज बैसले भोजना ॥२४॥
हें देखोनि वैकुंठविहारी ॥ परतोनि चालिले ते अवसरीं ॥ जैसा सिद्धांपासोनि त्रिपुरारी ॥ रुसोनि सत्वरी निघाला ॥२५॥
कीं कुडी सांडोनि वैकुंठविहारी ॥ परतोनि चालिले ते अवसरीं ॥ तेवीं पाठमोरा होतां रुक्मिणीकांत ॥ विघ्न अद्भुत ओढवलें ॥२६॥
अपार सुटला प्रभंजन ॥ धुळीनें कोंडूनि भरलें गगन ॥ अन्न पात्रें मृत्तिका भरोन ॥ गेलीं उडोन चोहींकडे ॥२७॥
कनात मंडप सुटोनि पडले ॥ सकळ द्विजवर उठोनि गेले ॥ हें कौतुक बोधल्यासी दाखविलें ॥ आश्चर्य वाटलें तयासी ॥२८॥
एक विमुख होतां जगज्जीवन ॥ उपवासी उठले सकळ ब्राह्मण ॥ जैसें मुळापासोनि तोडितां जीवन ॥ मग शाखा कोठून येतील ॥२९॥
कीं वरमाय मंडपांतूनि रुसोन जाय ॥ तेथें वर्‍हाडणी जेवितील काय ॥ कीं वत्सासी पान्हा न देतां गाय ॥ तरी धर्धनी काय दोहिती ॥१३०॥
तेवीं विप्रमुखें भोक्ता घननीळ ॥ ज्यासीं हृदयीं ध्यातो जाश्वनील ॥ तो विमुख होतां दीनदयाळ ॥ विघ्न तत्काळ ओढवलें ॥३१॥
बोधल्यासी म्हणे वैकुंठनाथ ॥ ऐसेचि दांभिक लोक समस्त ॥ तुझा देखोनि भावार्थ ॥ कदन्न आवडत मजलागीं ॥३२॥
म्यां मोडोनि दुर्योधनाच्या वचना ॥ विदुराच्या गृहीं खादल्या कण्या ॥ द्रौपदीसतीचे भाजीच्या पाना ॥ आलों पाहुणा अर्धरात्रीं ॥३३॥
गोपाळांचें उच्छिष्ट जाण ॥ म्या खादलें निजप्रीतीनें ॥ ऋषिपत्न्यांनीं आणिलें अन्न ॥ तें आवडीकरोन भक्षीतसें ॥३४॥
गोपाळ चाळवूनि घालिती कवळ ॥ ते मज वाटती अति निर्मळ ॥ ऐसा बोलती दीनदयाळ ॥ भक्तप्रेमळ संतोषला ॥३५॥
बोधला म्हणे जगज्जीवना ॥ तुझा पार न कळे कवना ॥ ऐशा रीतीं बोलोनि वचना ॥ मिठी चरणीं घातली ॥३६॥
चोखामेळा वैष्णवभक्त प्रेमळ ॥ त्याचें घृत भक्षीत घननीळ ॥ भिल्लेणीचीं उच्छिष्ट फळें सकळ ॥ प्रेमआवडीनें खातसे ॥३७॥
मग देवाची आज्ञा घेवोनि पाहीं ॥ परतोनि चालिले धामणगांवीं ॥ मार्गीं चालतां लवलाहीं ॥ तों ओसाड अरण्य लागलें ॥३८॥
क्षुधेतृषेनें व्यापिलें जाण ॥ जवळ न दिसे पुर पट्टण ॥ निजदासाचें अंतर जाणून ॥ जगज्जीवन पातले ॥३९॥
इच्छामात्रें तये वेळां ॥ वाटेसी निर्माण केला मळा ॥ जो दृष्टीनें देखतां डोळां ॥ विश्रांति वाटे पांथिकासी ॥१४०॥
आपण बनकर होऊनि प्रीतीं ॥ मोट हांकी वैकुंठपती ॥ माळीण होऊनि रुक्मिणी सती ॥ वाट पाहाती भक्तांची ॥४१॥
हें बोधल्यानें दृष्टीं देखोन ॥ मळ्यांत जावयास न घेच मन ॥ शीत उष्ण दुःख सुख समान ॥ मानोनि भजन करीतसे ॥४२॥
मग पांटींत घालोनि ताकभाकरी ॥ कंदमूळफळें घेतलीं बरीं ॥ लावलाहीं घेऊन मस्तकावरी ॥ रुक्मिणी पुढारी येतसे ॥४३॥
बोधल्यासी म्हणे ते वेळां ॥ आमचा डावलोनि जातोसी मळा ॥ माळी वाट पाहत बैसला ॥ दुरूनि तुजला देखोनि ॥४४॥
तूं पंढरीचा वारकरी ॥ आमुचा आश्रय पवित्र करीं ॥ क्षुधा तृषा असली जरी ॥ तरी संकोच अंतरीं न धरावा ॥४५॥
बोधला विस्मित जाहला चित्तीं ॥ म्हणे या स्थळीं कधींच नव्हती वस्ती ॥ मग परतोनि जाऊनि मळ्याप्रती ॥ घेतली विश्रांति क्षणभरी ॥४६॥
कंद फळें खाऊनि कांहीं ॥ सत्वर चालिले धामणगांवीं ॥ परतोनि मागें पाहातां पाहीं ॥ तों कोणीच न पडे दृष्टीसी ॥४७॥
म्हणे मी क्षुधित जाहलों बहुत ॥ म्हणोनि माव रची पंढरीनाथ ॥ मंदिरीं जाऊन वृत्तांत ॥ कांतेप्रति सांगतसे ॥४८॥
एके दिवशीं बोधराज ॥ शेतीं राखण बैसले सहज ॥ ध्यानांत आणोनि अधोक्षज ॥ नामस्मरण करीतसे ॥४९॥
म्हणे चाडियावरी मूठ धरिती जेव्हां ॥ विश्वभाग्य पिको म्हणे तेव्हां ॥ तरी आतां कासया पक्षी उडवा ॥ त्यांचिया जीवा दुःख वाटे ॥१५०॥
ज्याचें अन्न असेल येथ ॥ ते सुखें खावोत या क्षेत्रांत ॥ सर्वां भूतीं रुक्मिणीकांत ॥ बोलिले संट पुरातन ॥५१॥
मस्तकीं गोफण गुंडाळोन ॥ अनुतापें करीत नामस्मरण ॥ तों पांटींत भाकर घालोन ॥ कांतां पातली सत्वर ॥५२॥
भोजन घालोनि बोधल्यासी ॥ ममतायी बोलिली काय त्यासी ॥ तुम्ही हुरडा वांटितां यांचकांसी ॥ तरी पुढें गति कैसी होईल ॥५३॥
दिवाणाचा फिटला पाहिजे सारा ॥ धान्य लागतें आपुलें उदरा ॥ म्हणोनि माझी गोष्टी भ्रतारा ॥ चित्तीं धरा आजि एक ॥५४॥
आपुल्या हातें कणसें जाण ॥ द्याल तरी विठोबाचीच आण ॥ ऐसें बोलोनियां वचन ॥ कांता गेली मंदिरा ॥५५॥
तों कीर्तन करीत आनंदेंसीं ॥ यात्रा चालिली पंढरीसी ॥ तें बोधल्यानें देखोनि दृष्टीसी ॥ आनंद मानसीं वाटला ॥५६॥
मग मळ्याखालीं उतरोनि सत्वर ॥ घातला साष्टांग नमस्कार ॥ तों पुढें चालत होते द्विजवर ॥ ते म्हणती कोमळ अंतर बहु याचें ॥५७॥
ब्राह्मण म्हणे रे विष्णुभक्ता ॥ तूं दुष्काळीं आमुचा अन्नदाता ॥ जरी कणसें चार देशील आतां ॥ तरी संतोष क्षुधिता मज होय ॥५८॥
ऐकोनि द्विजवराची वाणी ॥ करुणा उपजली त्याचें मनीं ॥ म्हणे मज कांतेनें आण घालूनी ॥ घरासी गेली आतांचि ॥५९॥
तरी तुम्हीं जाऊनि क्षेत्रांत ॥ कणसें न्यावीं आपुले हातें ॥ ऐसी ऐकतांचि मात ॥ विप्र चित्तांत संतोषला ॥१६०॥
लगबगें मोडितां ते अवसरीं ॥ तों मागोनि आले यात्रेकरी ॥ त्यांनीं द्विजवराचे करीं ॥ कणसें देखिलीं तेधवां ॥६१॥
मग विठ्ठलनामें गर्जोनि सत्वरीं ॥ बोधल्यासी म्हणती ते अवसरीं ॥ आम्हांसी कणसें देशील जरी ॥ तरी कृपा श्रीहरी करील तुज ॥६२॥
महर्घता पडली अति कठिण ॥ तीन पायल्यांची जाहली धारण ॥ ये समयीं करिशील अन्नदान ॥ तरी अगणित पुण्य होईल ॥६३॥
वचन ऐकोनि बोधल्यानें ॥ चित्तीं वाटलें समाधान ॥ म्हणे धन्य आजिचा सुदिन ॥ संतसज्जन भेटले ॥६४॥
मग यात्रेकर्‍यांसी ते अवसरीं ॥ म्हणे कणसें मोडा आपुले करीं ॥ मज शपथ घालोनि झडकरी ॥ कांता मंदिरीं गेली असे ॥६५॥
यात्रा होती दोनशत ॥ क्षेत्रामाजी शिरले त्वरित ॥ जोंधळा लुटोनि केला फस्त ॥ मग निघाले समस्त बाहेरी ॥६६॥
गांवांत कळला वृत्तांत ॥ कीं बोधल्यानें लुटविलें शेत ॥ ऐकोनि नरनारे समस्त ॥ आश्चर्य करीत मानसीं ॥६७॥
एक म्हणती अति उदार ॥ एक म्हणती दिवालखोर ॥ एक म्हणती त्याचा संसार ॥ रुक्मिणीवर चालवितो ॥६८॥
पुत्र कांता गांजितील म्हणोन ॥ गांवांत न येचि परतोन ॥ ध्यानांत आणोनि जगज्जीवन ॥ सप्रेम भजन करीतसे ॥६९॥
तंव ज्येष्ठपुत्रानें वृत्तांत ऐकोनी ॥ पहावयासी आला तये क्षणीं ॥ तों ताटांस थोटीं कणसें देखोनी ॥ उद्वेग मनीं वाटला ॥१७०॥
चिंताक्रांत बैसला तेथ ॥ पित्यासी कळलें समस्त ॥ एक अभंग उपदेश तेथ ॥ केला असे पुत्रासी ॥७१॥
म्हणे ऐक बापा जिवाचें लक्षण ॥ हें व्यर्थचि धरितोसी कृपणपण ॥ जैशा मधुमक्षिका उपवासी राहून ॥ रस सांचोन ठेविती ॥७२॥
मग पारधी येऊनि एक वेळ ॥ झाडोनि नेत तें मोहळ ॥ मग मक्षिका करिती तळमळ ॥ अरण्यामाजी जाऊनि ॥७३॥
तेवीं कृपणता धरोनि पोटीं ॥ लोक करिती संसारराहाटी ॥ मग आलिया नागवणीची पटी ॥ देती शेवटीं धनधान्य ॥७४॥
आजी सत्पात्रीं वेंचिलें शेत ॥ आणि तूं कां मनांत चिंताक्रांत ॥ ऐसें बोलतां प्रेमळभक्त ॥ अनुताप चित्तांत ठसावला ॥७५॥
हरिणीच्या पाडसाकारणें ॥ शिकवणें न लागती जैसीं किराणें ॥ कीं विहंगमीच्या पिल्यांसी जाणें ॥ उडतां कष्ट न होती ॥७६॥
नातरी मीनाचिया पिलियां ॥ सांगड बांधणें कासया ॥ तेवीं यमाजीसी अनुताप व्हावया ॥ सायास नाहीं लागले ॥७७॥
बोधल्यासी करोनि साष्टांग नमन ॥ घरासी नेलें हातीं धरून ॥ मग ममतायीसी सकळ वर्तमान ॥ जाहलें तैसें सांगितलें ॥७८॥
यात्रेकर्‍यांसी शेत वांटिलें ॥ ऐकोनि कांतेसी समाधान वाटलें ॥ म्हणे सत्पात्रीं अन्न वांटिलें ॥ हें सुकृत फळलें मागील कीं ॥७९॥
वाटलें पत्नीस समाधान ॥ परी निंदा करिती कुटिल पिशुन ॥ म्हणती दिवाणसारा कोठून ॥ देईल आतां कळेना ॥ देईल आतां कळेना ॥१८०॥
तंव गांवांत पटी मांडिली जाण ॥ वायदा लिहिला सात होन ॥ गांवकरी समापत्र करून ॥ काय बोलती तें ऐका ॥८१॥
पदरीं नसतां कांहीं ताकत ॥ बोधल्यानें लुटवून टाकिलें शेत ॥ हरिनाम गर्जोनि दिवसरात ॥ टाळ कुटित निजप्रेमें ॥८२॥
तरी त्याचे आधीं मागावे होन ॥ मग आपण देऊं सकळ जन ॥ ऐसा विचार दृढ करून ॥ पत्र लिहून पाठविलें ॥८३॥
यांत अंतर करील कोणी दुसरा ॥ तरी बोधल्याचा त्यानें द्यावा सारा ॥ मग हवालदार पाठवून त्याचिया घरा ॥ म्हणे होन सत्वर देइंजे ॥८४॥
तीन होन मंदिरीं होते जाण ॥ चार न मिळती करीतां प्रयत्न ॥ गांवांत एक नागाऊ ब्राह्मणीण ॥ सावकारीण होती कीं ॥८५॥
प्रहररात्र लोटल्यावरी ॥ बोधराज गेले तिचिया घरीं ॥ म्हणे कलांतर घेऊन अगोदरी ॥ होन चार सत्वरीं मज द्यावें ॥८६॥
अवश्य म्हणे सावकारीण ॥ प्रातःकाळीं देईन होन ॥ मग बोधराज सत्वर उठोन ॥ निजमंदिरा पातला ॥८७॥
द्रव्याची चरवी भरोनि मोठी ॥ ठेविली होती भुईचे पोटीं ॥ ते उकरोनियां उठाउठीं ॥ चार होन त्यांतून काढिले ॥८८॥
दुसरे दिवसीं गांवांत ॥ तीस परस्परें कळली मात ॥ कीं यात्रेकर्‍यांहातीं शेत ॥ लुटविलें निश्चितीं तयानें ॥८९॥
नागाऊ म्हणे आपुलें चित्तीं ॥ होन दिधले परतोनि न येती ॥ व्याजाची लांलुच धरिली निश्चितीं ॥ तरी मुद्दलचि बुडेल दिसताहे ॥१९०॥
भुसाची आशा धरितां जाण ॥ तरी वृषभ खाऊन जातील कण ॥ कीं ताकाचें भाजन करितां रक्षण ॥ तंव दुग्धचि नासोन जाईल ॥९१॥
प्रत्यक्ष आहाणा बोलती जन ॥ अदमणासाठीं जाती मण ॥ टक्क्याची आशा धरितां जाण ॥ तों सगळाच होन बुडतसे ॥९२॥
असो दुसरे दिवसीं बोधला येऊन ॥ नागाऊपासीं मागे होन ॥ ती म्हणे एकाचा भरंवसा धरून ॥ तुम्हांसी वचन दिधलें ॥९३॥
परी तो आतां म्हणतो नाहीं ॥ यासी उपाय आपुला कायी ॥ आणिक तों धामणगांवीं पाहीं ॥ सावकार कोणी नसे कीं ॥९४॥
वचन ऐकोनि प्रेमळ भक्त ॥ घरासी उठोनि आला त्वरित ॥ मनीं होऊनि चिंताक्रांत ॥ काय बोलत कांतेसी ॥९५॥
सार्‍यासाठीं अडविलें फार ॥ कोठें होन न मिळती चार ॥ तरी मी राळेरासी जाऊनि सत्वर ॥ पाहातों सावकार एखादा ॥९६॥
ऐसें बोलोनि कांतेप्रती ॥ बोधराज निघाले सत्वरगती ॥ मार्गीं चालतां एकांतीं ॥ श्रीहरीचें भजन करितसे ॥९७॥
गोविंदा गोपाळा श्रीपती ॥ जगदुद्धारा अमूर्तमूर्ती ॥ सगुणस्वरूपा अक्षयचित्तीं ॥ भजनप्रीति असों दें ॥९८॥
तंव इकडे गांवांत बोभाट जाहला ॥ म्हणती बोधला पळोनि गेला ॥ द्वारीं प्यादा येवोनि बैसला ॥ दारवटा बंद केला तयानें ॥९९॥
गुरेंवासरें ते अवसरीं ॥ कोंडून टाकिली घरच्याघरीं ॥ कृशानु उदक भीतरी ॥ जाऊं नेदीचि सर्वथा ॥२००॥
ऐसा दुर्जनीं अपाय करितां ॥ करुणा उपजली पंढरीनाथा ॥ म्हणे संकट पडलें माझिया भक्ता ॥ तरी कार्य आतां साधावें ॥१॥
त्यानें लुटंविलें नसतें शेत ॥ तरी कां होता ऐसा आकांत ॥ मग अंत्यजरूप धरूनि त्वरित ॥ रुक्मिणीकांत पातले ॥२॥
गांवींचा होता विठ्या महार ॥ तैसेचि जाहले शारंगधर ॥ सात होन घेऊनि सत्वर ॥ चावडीं नेऊनि दीधले ॥३॥
जोहार मायबाप ऐका वचन ॥ माणकोजी पाटलानें पाठविले होन ॥ मग चौगुल्यांपासीं देऊन ॥ जगज्जीवन परतले ॥४॥
गांवकरीयांनीं करोनि पटी ॥ पोतें पाठविलें उठाउठीं ॥ म्हणती बोधल्यासी या संकटीं ॥ द्रव्य कोठोनि मिळालें ॥५॥
दुसरे दिवसीं प्रेमळ भक्त ॥ होन घेऊनि आला त्वरित ॥ तंव बोभाट नाहीं गांवांत ॥ दिवणाचें पोतें सरलिया ॥६॥
चौगुले काय बोलती वचन ॥ तुम्हीं महाराहातें पाठविले होन ॥ ते आम्हीं सत्वरी घेऊन ॥ पोतें पाठविलें राजद्वारीं ॥७॥
कांतापुत्रांसी पुसतां पाहीं ॥ तीं म्हणती ठाउकें आम्हासी नाहीं ॥ मग विठ्या महारासी लवलाहीं ॥ बोलावूनि पुसतसे ॥८॥
तो म्हणे माझिया घरीं अन्न ॥ एका दिवसाचें नाहीं जान ॥ आणि मी तुमचा सारा कोठून ॥ देईन नेऊन चावडीसी ॥९॥
ऐसी ऐकोनि वचनोक्ती ॥ बोधला उमजला आपुलें चित्तीं ॥ म्हणे माझें संकट देखोनि प्रीतीं ॥ रुक्मिणीपती पावले ॥२१०॥
कंठ जाहलासे सद्गदित ॥ नेत्रीं अश्रुपात वाहात ॥ म्हणे दीनदयाळ अनाथनाथ ॥ शिणलेत कीं मजलागीं ॥११॥
क्षीराब्धिवासा पंढरीराया ॥ त्वां अंत्यजवेष धरिला कासया ॥ म्यां तरी सोडूनि प्रपंचमाया ॥ तुझिया पायां जडलों कीं ॥१२॥
तुझें भजनाचें लागलें वेड ॥ मजला लोकांची नाहीं चाड ॥ नाशवंत हें शरीर जड ॥ याचेंही कोड न धरीं मी ॥१३॥
आतां सगुणरूप धरोनि त्वरित ॥ मज भेट देईं साक्षात ॥ बोधल्याचा शुद्ध देखोनि हेत ॥ पंढरीनाथ पावले ॥१४॥
देवासी भेटोनि त्या अवसरा ॥ म्हणे कोठूनि दिधला आमुचा सारा ॥ ऐसें पुसतां भक्तचतुरा ॥ अनाथसोयरा काय बोले ॥१५॥
तूं राळेरासीं गेलियावर ॥ गांवकर्‍यांनीं अडविलें फार ॥ मग नागाऊचे होन चार ॥ चोरोनियां आणिले ॥१६॥
आणि घरचे तीन घालोनि त्यांत ॥ चावडीसी नेऊनि दिधले सात ॥ ऐसें बोलतां पंढरीनाथ ॥ बोधला हांसत तेधवां ॥१७॥
म्हणे दीनदयाळा पंढरीराया ॥ गरीबाचे होन घेतले कासया ॥ आतां व्याजीं आणिले काढोनियां ॥ ते नेऊनि तिजला देतों मी ॥१८॥
ऐकोनि बोले जगज्जीवन ॥ तूं जरी देशील तिचे होन नेऊन ॥ तरी गुप्त आहे तियेचें ठेवण ॥ तें मी उडवीन क्षणमात्रें ॥१९॥
बोधला मिठी घाली पायीं ॥ म्हणे समर्थांपुढें उपाय नाहीं ॥ आणिक कौतुक धामणगांवीं ॥ शेषशायी करीतसे ॥२२०॥
हुरडा वांटिला यात्रेकर्‍यांस ॥ त्या थोट्या ताटांसी आलीं कणसें ॥ रितीं पेवें असती बहु दिवस ॥ धान्यें संपूर्ण भरलीं तीं ॥२१॥
हें कौतुक दृष्टीसी देखोन ॥ आश्चर्य करिती सकळ जन ॥ म्हणती बोधल्यासी जगज्जीवन ॥ जाहला प्रसन्न वाटतसे ॥२२॥
जो दीनदयाळ रुक्मिणीकांत ॥ निजभक्तांसी वाढवी कीर्त ॥ महीपति तयाचा मुद्रांकित ॥ गुण वर्णीत संतांचे ॥२३॥
स्वस्ति श्रीभक्तविजय ग्रंथ ॥ ऐकतां तुष्टेल जगन्नाथ ॥ प्रेमळ ऐका भाविक भक्त ॥ त्रिपंचाशत्तमाध्याय रसाळ हा ॥२२४॥
श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ श्रीरुक्मिणीपांडुरंगार्पणमस्तु ॥ श्रीरस्तु ॥

श्री भक्तविजय

Shivam
Chapters
॥ मंगलाचरणम् ॥ आरती श्रीविठ्ठलाची, प्रार्थना - आरती श्रीविठ्ठलाची युगें ... अध्याय १ अध्याय २ अध्याय ३ अध्याय ४ अध्याय ५ अध्याय ६ अध्याय ७ अध्याय ८ अध्याय ९ अध्याय १० अध्याय ११ अध्याय १२ अध्याय १३ अध्याय १४ अध्याय १५ अध्याय १६ अध्याय १७ अध्याय १८ अध्याय १९ अध्याय २० अध्याय २१ अध्याय २२ अध्याय २३ अध्याय २४ अध्याय २५ अध्याय २६ अध्याय २७ अध्याय २८ अध्याय २९ अध्याय ३० अध्याय ३१ अध्याय ३२ अध्याय ३३ अध्याय ३४ अध्याय ३५ अध्याय ३६ अध्याय ३७ अध्याय ३८ अध्याय ३९ अध्याय ४० अध्याय ४१ अध्याय ४२ अध्याय ४३ अध्याय ४४ अध्याय ४५ अध्याय ४६ अध्याय ४७ अध्याय ४८ अध्याय ४९ अध्याय ५० अध्याय ५१ अध्याय ५२ अध्याय ५३ अध्याय ५४ अध्याय ५५ अध्याय ५६ अध्याय ५७