आशा-निराशा 8
भुसावळकडे जाणारी गाडी आली. गाडीत अपरंपार गर्दी होती.
“बाबा, मी व या सरलाताई बायकांच्या डब्यात जातो.”
“नको हो नल्ये.” आई म्हणाली.
“जाऊ दे. भीती कसली? जा एक वळकटी घेऊन.” वडील म्हणाले.
“आई, तू पण येतेस?”
“मी नाही येत.”
“आम्ही जातो.”
सरला नि नली बायकांच्या डब्यात बसल्या. थोडया वेळाने गाडी सुरू झाली. “सरलाताई, तुमचे दु:ख मला सांगता?”
“कसे सांगू? स्वत:चे दु:ख कोणाला सांगू नये.”
“आपल्याविषयी ज्याला सहानुभूती आहे त्यालाही सांगू नये का?”
“आपण आगगाडीत भेटलो. पुन्हा कोण कोणाला भेटणार आहे?” कशाला सांगू माझे पुराण? माझ्या जीवनात राम नाही. तुम्ही जरा पडा. तुमची आई म्हणत होती की कालचेही तुम्हाला जागरण आहे.”
“तुमच्या डोळयांवर झोप आहे.”
“माझी झोप कधीच उडून गेली आहे. मी तुमच्याबरोबर का येत आहे, मला समजत नाही. परंतु एकदा वाटते की, तुमच्याकडे स्वयंपाक करणार्‍या त्या बाईची खोली बघावी. रात्रंदिवस कष्ट करून आपल्या मुलाला वाढवणारी ती माता ! अशा मातेहून थोर दैवत कोणते?”
“उदयचे काय झाले तेही तेथे कळेल. उदय नि त्याची आई यांच्यावर एक गोष्ट लिहावी असे माझ्या मनात येते.”
“गोष्ट लिहिणार की काव्य लिहिणार?”
“बघू पुढे. मनात येते खरे.”
“परंतु उदय जिवंत असेल तर ! गोष्ट लिहिण्यासाठी तो मेलेला हवा ना !”
“लेखक म्हणजे खरा ब्रम्हदेव. वाटेल त्याला तो निर्मील, वाटेल त्याला मारील. केवढी इच्छासृष्टी ! नाही का?”
“मला त्याचा अनुभव नाही. या मायलेकरांची खरेच एक गोष्ट लिहा. मला ती आवडेल.”
“तुम्हांला मी ती पाठवीन. परंतु तुमचा पत्ता?”
“वर्तमानपत्रात तुमच्या पुस्तकाची जाहिरात येऊ दे. मी ते विकत घेईन.”
“मी भेट म्हणून पाठवीन.”
“तुमचे पुस्तक प्रसिध्द होऊ दे. मग तुमच्याकडे मी मागेन. तुमचा माहेरचा व सासरचा पत्ता देऊन ठेवा म्हणजे झाले.”
“गोष्टीत उदयचा फोटो घालीन. त्याला ती गोष्ट अर्पण करीन.”