Get it on Google Play
Download on the App Store

श्लोक २० वा

तस्मिन्कलेवरेऽमेध्ये, तुच्छनिष्ठे विषज्जते ।

अहो सुभद्रं सुनसं, सुस्मितं च मुखं स्त्रियः ॥२०॥

देहो तितुका अशुचिकर । त्यांत स्त्रीदेह अतिअपवित्र ।

केवळ विटाळाचें पात्र । निरंतर द्रवरुपें ॥२५॥

स्वयें भोक्ता अतिकुश्चित । ऐसे अविवेकी कामासक्त ।

कामिनीकामीं लोलंगत । ते मूर्ख वानीत स्त्रियांतें ॥२६॥

अहो हे सुंदर सुरेख । चंद्रवदना अतिसुमुख ।

सरळ शोभे नासिक । सुभग देख सुकुमार ॥२७॥

ऐशिये सुंदर स्त्रियेतें । पावलों आम्ही सभाग्य एथें ।

ऐशीं कामासक्तचितें । भुललीं भ्रांतें प्रमदांसी ॥२८॥

स्त्रीदेहाचे विवंचनें । विवंचितां ओकारा ये मनें ।

जळो स्त्रियेचें निंद्य जिणें । मूर्खीं रमणें ते ठायीं ॥२९॥